Κυριακή 30 Νοεμβρίου 2008

Αρχίζει το 58ο Πανελλήνιο Πρωτάθλημα Ανδρών


Ο περσινός πρωταθλητής Γιάννης Παπαδόπουλος

Στη Ρόδο θα διεξαχθεί από τις 30 Νοεμβρίου ως τις 10 Δεκεμβρίου 2008 το 58ο Πανελλήνιο Πρωτάθλημα Ανδρών. Το Πρωτάθλημα συνδιοργανώνουν η Ελληνική Σκακιστική Ομοσπονδία, ο Σκακιστικός Όμιλος Ρόδου «Ιππότης», ο Δημοτικός Οργανισμός Νεολαίας και Άθλησης Ρόδου και η Νομαρχιακή Αυτοδιοίκηση Δωδεκανήσου.
Στο φετινό πρωτάθλημα θα συμμετάσχουν οι παρακάτω 11 σκακιστές μας (κατά σειρά τρέχοντος ΕΛΟ):
1. Γιάννης Παπαϊωάννου (GM 2597)
2. Βασίλης Κοτρωνιάς (GM 2587)
3. Χριστόδουλος Μπανίκας (GM 2572)
4. Γιάννης Νικολαΐδης (GM 2529)
5. Θανάσης Μαστροβασίλης (GM 2495)
6. Γιάννης Παπαδόπουλος (IM 2452)
7. Νίκος Γαβριλάκης (IM 2426)
8. Σπύρος Καπνίσης (IM 2418)
9. Παναγιώτης Δαγκάκης (2272)
10. Σεμπάστιαν Φίλιππας (2221)
11. Μιχάλης Δαρμαράκης (2194)

Η επίσημη ιστοσελίδα των αγώνων, με αποτελέσματα, παρτίδες, βαθμολογίες, φωτογραφίες κ.τ.λ. είναι η παρακάτω: http://58panellinio-skaki.blogspot.com/

Παρασκευή 28 Νοεμβρίου 2008

Μια παρτίδα "πάντα ανθισμένη"

Μια ενδιαφέρουσα αναπαράσταση της πασίγνωστης παρτίδας του Άντολφ Άντερσσεν που έμεινε στη σκακιστική βιβλιογραφία γνωστή με τον τίτλο "αειθαλής" ή "πάντα ανθισμένη", μας προσφέρει το βίντεο που ακολουθεί.

Πέμπτη 27 Νοεμβρίου 2008

Μια παλιά παρτίδα, δύο Berger, ένας Γάσπαρης κι ο Λάσκερ

Η παρτίδα που ακολουθεί είναι μια από τις παλαιότερες δημοσιευμένες παρτίδες Ελλήνων παιχτών. Και μάλιστα όχι όπου κι όπου, αλλά σε ένα βιβλίο του Λάσκερ! Πρόκειται για μια παρτίδα του Π. Γάσπαρη και περιέχεται στο βιβλίο Lasker's Manual of Chess. Η παρτίδα αυτή δημοσιεύθηκε αργότερα (1946) στο περιοδικό ΤΟ ΣΚΑΚΙ του Ανδρέα Ζορμπά και επίσης στο βιβλίο του Κώστα Χατζιώτη Το σκάκι στην Ελλάδα (1984).
Η παρτίδα πρέπει να παίχθηκε το αργότερο το 1925, χρονιά που έγραψε ο Λάσκερ το βιβλίο του, και μάλλον επρόκειτο για παρτίδα με αλληλογραφία (κρατώ μια μικρή επιφύλαξη επειδή ο μεν Κώστας Χατζιώτης αναφέρει για παρτίδα δι' αλληλογραφίας, ο δε Λάσκερ δίνει ως τόπο την Αθήνα). Όπως και να έχει, μιλάμε για τη δεκαετία του '20, μια εποχή από την οποία οι αναφορές στο ελληνικό σκάκι είναι ελάχιστες, κι αυτό της δίνει ιστορική αξία.

I. Berger-Π. Γάσπαρης
1. ε4 ε5 2. Ιζ3 Ιγ6 3. Αβ5 Ιζ6 4. δ3 Ιε7 5. Αγ4 γ6 6. Ιγ3 Ιη6 7. Ιη5 δ5 8. εxδ5 γxδ5 (εδώ ο Λάσκερ δίνει σαν καλύτερη κίνηση το 8...θ6, όπως έπαιξε και ο Κουράγιτσα το 1968 σε παρτίδα του με τον Όστογιτς) 9. Ιxδ5 Ιxδ5 10. Βζ3 Αε6 11. Ιxε6 ζxε6 12. Αβ5+ Ρε7 13. Αη5+ Ιζ6 14. Βxβ7+ Ρδ6 15. Αδ2 α5 16. γ4 και τα Μαύρα εγκατέλειψαν

Στο βιβλίο του ο Κώστας Χατζιώτης, βασισμένος σε μαρτυρίες παλαιότερων σκακιστών, περιγράφει τον Γάσπαρη ως τον πρώτο θεωρητικά καταρτισμένο Έλληνα σκακιστή, μουσικό το επάγγελμα, που ήταν συνδρομητής σε πολλά ξένα σκακιστικά περιοδικά και παρακολουθούσε μετά μανίας τις νέες εξελίξεις στα ανοίγματα. Κατ' αυτόν θα πρέπει ο Γάσπαρης να ήταν γεννημένος γύρω στα 1860 με 1870, οπότε πραγματικά μιλάμε για έναν από τους σκαπανείς του σκακιού στην Ελλάδα.

Σημείωση: Είχα τελειώσει το παραπάνω άρθρο όταν πρόσεξα το εξής: Ο Λάσκερ και ο Χατζιώτης αναφέρουν τον αντίπαλο του Γάσπαρη ως I. Berger. Μετά την 15η κίνηση του Μαύρου ο Λάσκερ έχει ένα συγκεκριμένο σχόλιο για το οποίο αναφέρει ότι είναι από το βιβλίο του I. Berger Probleme, Studien, Partien). Ψάχνοντας να βρω για ποιον Berger μιλάμε, βρήκα εδώ τον Berger που είχα υπόψη μου, αλλά επρόκειτο για τον Johann Nepomuk Berger (1845-1933). Ωραία, μπορεί να είναι άλλος ο I. Berger και άλλος ο γνωστός, ο J. Berger. Χρονικά κι ο "καλός" Berger ταιριάζει με τον Γάσπαρη.

Πού μας οδηγούν όλα αυτά; Στο γεγονός ότι ο Johann Berger έχει γράψει ένα βιβλίο με πολύ "ύποπτο" τίτλο. Είναι το βιβλίο Probleme, Studien und Partien 1862-1912 που σύμφωνα με τη
Βικιπαίδεια εκδόθηκε το 1914. Να πρόκειται για το ίδιο βιβλίο με αυτό που αναφέρει ο Λάσκερ; Να πρόκειται για τον ίδιο Μπέργκερ με τυπογραφικό λάθος στο όνομα, δηλαδή αντί για Ι. να είναι J.; Υπάρχουν δύο παρεμφερή ονόματα και βιβλία. Το θέμα όμως είναι ότι στο (εξαιρετικό) βιβλίο του Κώστα Χατζιώτη αναφέρεται ως η αρχαιότερη γνωστή ελληνική παρτίδα μια παρτίδα του 1917 Αρβανιτάκης-Rawling. Αν ο Berger έχει γράψει το βιβλίο το 1914 κι αναφέρει μέσα την παρτίδα με τον Γάσπαρη, τότε προκύπτει το ερώτημα: πότε παίχθηκε πραγματικά αυτή η παρτίδα;

Φυσικά μπορεί να πρόκειται για λάθος του Λάσκερ και να μην πήρε το σχόλιο από κανένα τέτοιο βιβλίο, η να υπήρχε ένας Berger νούμερο 2 και να έγραψε ένα βιβλίο με παρεμφερή τίτλο με αυτόν του Berger νούμερο 1. Αλλά μάς δίνει λαβή για έρευνα.
Αναζητούμε κάποιον να έχει το περιοδικό ΤΟ ΣΚΑΚΙ του Ιουλίου του 1946 ή, ακόμα καλύτερα, το συγκεκριμένο βιβλίο του Berger για να μας λυθεί η απορία.

Τρίτη 25 Νοεμβρίου 2008

Εδώ Αμπελόκηποι-5ος γύρος


Ο μικρός Γιάννης Σταθόπουλος

Δύο γύρους πριν το τέλος βρίσκεται το 91ο τουρνουά Όπεν Αμπελοκήπων και η μάχη για την πρώτη θέση είναι ανοιχτή. Η βαθμολογία των 15 μέχρι τώρα πρώτων μετά τον 5ο γύρο:
1. Χειμάρας 4,5
2. Κετσουριάνι 4,5
3. Δεληθανάσης 4
4. Παπαδόπουλος 4
5. Ποτέας 4
Ακολουθούν με 3,5 βαθμούς οι Μάκκα Ευανθία, Σούκος, Κοσμάς-Λέκκας, Σιγούρος, Μάκκας, Κεσόγλου, Ναθαναήλ, Αναιρούσης, Κουτουκίδης και Μαυροκορδόπουλος.
Ο 6ος γυρος θα παιχτεί αύριο Τετάρτη στις 17.30.

Δευτέρα 24 Νοεμβρίου 2008

Μια υπέροχη σχολική βιβλιοθήκη



Θα θέλαμε να υπήρχαν πολλά τέτοια άρθρα να γράψουμε. Θα θέλαμε η πραγματικότητα να έμοιαζε κάπως έτσι. Αυτό που βλέπουμε εδώ να μπορούσαμε να το δούμε σε πολλά σχολεία, σε κάθε σχολείο αυτής της χώρας.
Στο 6ο Λύκειο Καλλιθέας οι καθηγητές και οι μαθητές μάς δίνουν ένα μάθημα ζωής: πώς να καταφέρνει κανείς μόνος του ό,τι η ψυχή του λαχταράει αλλά η γκρίζα πραγματικότητα του αρνείται. Να μην τα περιμένει από το Κράτος (το άλλο ανέκδοτο το ξέρετε;), να μην μεμψιμοιρεί. Έφτιαξαν μια βιβλιοθήκη. Αλλά τι βιβλιοθήκη! 2000 βιβλία μας λένε πως έχουν. Έχουν CD, έχουν DVD, μαζεύουν τα ένθετα από τις εφημερίδες, ένθετα για το βιβλίο, την ιστορία, τον πολιτισμό, την τέχνη, το περιβάλλον, την επικαιρότητα. Έχουν υπολογιστές με σύνδεση στο Ίντερνετ, σκακιέρες. Κι όλα αυτά ποιος λέτε ότι τους τα έδωσε; Φυσικά τα έφεραν μόνοι τους. Από τα σπίτια τους! Πώς αλλιώς; Και τα έφεραν με αγάπη, με μεράκι, με γνώση.
Τέτοια Παιδεία θέλουμε!







Το Λύκειο διαθέτει ένα εξαιρετικό ιστολόγιο, από το οποίο πήραμε τις φωτογραφίες, στη διεύθυνση: http://lykeio6o.blogspot.com/

Κυριακή 23 Νοεμβρίου 2008

Φιλοσοφικό φωτοκουίζ



Ο κύριος που παίζει σκάκι στη φωτογραφία είναι ένας μεγάλος φιλόσοφος, μαθηματικός και ειρηνιστής του 20ου αιώνα, που έχει τιμηθεί και με βραβείο Νόμπελ Λογοτεχνίας. Το 1962, την εποχή της μεγάλης κρίσης στην Κούβα, όταν ο κόσμος βρισκόταν υπό την άμεση απειλή πυρηνικού πολέμου, πρωτοστάτησε (σε ηλικία τότε 90 ετών) μαζί με άλλες σημαντικού κύρους προσωπικότητες στην υπόθεση της ειρήνης. Συγγραφέας αμέτρητων έργων φιλοσοφίας, μαθηματικών, κοινωνιολογίας, δοκιμίων, κ.α., όταν ρωτήθηκε ποιο έργο του θεωρεί ως το σημαντικότερο, απάντησε: "Αν ο κόσμος καταφέρει να γλυτώσει από την πυρηνική καταστροφή, θα θεωρήσω τους αγώνες μου για την ειρήνη ως το σημαντικότερο έργο μου. Αν όχι, τότε τα Principia Mathematica δεν θα μπορέσουν να δώσουν σε κανέναν άλλον τα φώτα τους".
Ποιος είναι;

Σάββατο 22 Νοεμβρίου 2008

Jaque mate από την Κούβα



Ξεκινώντας μια σειρά από σύντομες αναφορές σε σκακιστικά περιοδικά από την Ελλάδα και όλον τον κόσμο, παρουσιάζουμε το κουβανικό περιοδικό Jaque Μate, ένα περιοδικό ποικίλης σκακιστικά ύλης, που κυκλοφορούσε τις δεκαετίες του '60 και του '70.
Το συγκεκριμένο είναι το τεύχος Ιουλίου 1965 και παρουσιάζει στο εξώφυλλό του ένα αντίστροφο ματ σε 9 κινήσεις του W.A. Shinkman. Να κάνουμε μια προσπάθεια να το λύσουμε;

Παίζουν τα Λευκά και υποχρεώνουν τα Μαύρα να τους κάνουν ματ σε 9 κινήσεις.
Για τη θεωρία των αντίστροφων προβλημάτων, δείτε στο ιστολόγιο του Εμμανουήλ Μανωλά.

Πέμπτη 20 Νοεμβρίου 2008

Σκακιστικές καρτ ποστάλ

Μια μικρή, χαριτωμένη συλλογή από παλιές σκακιστικές καρτ ποστάλ. Για κάποιο λόγο στις συλλογές με ζώα η γάτα κυριαρχεί. Μάλλον θα παίζει καλύτερο σκάκι.


Γερμανία, 1908


Ολλανδία, 1912


Γερμανία, 1901


Αγγλία, 1922

Τετάρτη 19 Νοεμβρίου 2008

Διάλεξη του Μιχάλη Χατζηδάκη


ΔΕΛΤΙΟ ΤΥΠΟΥ,Σ.Ο. Αιγάλεω

Η Δημοτική Βιβλιοθήκη Αιγάλεω και ο Σκακιστικός Όμιλος Αιγάλεω προσκαλούν όλους τους φίλους του σκακιού και της τέχνης σε μία πολύ ενδιαφέρουσα διάλεξη του ιστορικού τέχνης, αρχαιολόγου και σκακιστή κ. Μιχάλη Χατζηδάκη με θέμα: “Εικονολογικές Προσεγγίσεις της Απεικόνισης του Σκακιστικού Παιγνιδιού στη Δυτικοευρωπαϊκή Τέχνη”.

Η διάλεξη πραγματεύεται την εικονολογία του σκακιού στη δυτικοευρωπαϊκή τέχνη, δηλαδή προσπαθεί να αναγνώσει και να ερμηνεύσει σημειολογικά-εικονολογικά έργα τέχνης με σκακιστική θεματική (κυρίως από τη ζωγραφική, τη γλυπτική αλλά και τις εφαρμοσμένες τέχνες και τον κινηματογράφο). Μερικές από τις θεματικές που πραγματεύονται είναι: “Το σκάκι ως αρνητική αλληγορία της ματαιότητας και η στάση του κλήρου απέναντί του”, “To σκάκι ως θετική αλληγορία της ματαιότητας (memento mori)”, “To σκάκι ως αλληγορία της ερωτικής διαμάχης των δύο φύλων”, “To σκάκι ως κοινωνιολογική-πολιτική αλληγορία στο πλαίσιο της αναζήτησης μοντέλων διακυβέρνησης”, “To σκάκι ως αλληγορία του πολέμου” κ.α.

Η εκδήλωση θα λάβει χώρα το Σάββατο 29 Νοεμβρίου 2008 στις 6.00 μ.μ. στο φιλόξενο χώρο της Δημοτικής Βιβλιοθήκης Αιγάλεω (Δημαρχείου 17 & Κουντουριώτου, 1ος όροφος, 400 μ. από το σταθμό του μετρό “Αιγάλεω”, δίπλα ακριβώς στο κολυμβητήριο του Αιγάλεω, τηλ. 210-5907060) ενώ η είσοδος για το κοινό θα είναι ελεύθερη.

Η Δημοτική Βιβλιοθήκη Αιγάλεω

Η εκδήλωση αυτή είναι καρπός της πολύ καλής συνεργασίας που έχει αναπτυχθεί τα τελευταία χρόνια ανάμεσα στη Δημοτική Βιβλιοθήκη Αιγάλεω και το Σκακιστικό Όμιλο Αιγάλεω. Στόχος και των δύο φορέων είναι η διοργάνωση εκδηλώσεων που θα φέρουν τον κόσμο του Αιγάλεω, και όχι μόνο, πιο κοντά στις δραστηριότητες και λειτουργίες της δημοτικής βιβλιοθήκης και, ταυτόχρονα, θα προβάλουν κάποιες λιγότερο γνωστές αλλά σίγουρα ενδιαφέρουσες και αξιοσημείωτες πτυχές του κορυφαίου πνευματικού παιχνιδιού. Περισσότερες πληροφορίες για τις δραστηριότητες και εκδηλώσεις της Δημοτικής Βιβλιοθήκης Αιγάλεω υπάρχουν στη διεύθυνση: http://www.egaleolib.gr/ ενώ για τις δραστηριότητες του Σκακιστικού Ομίλου Αιγάλεω στη διεύθυνση: http://so-aigaleo.blogspot.com/

Τρίτη 18 Νοεμβρίου 2008

Δημήτρης Καλλιβωκάς



Ο Δημήτρης Καλλιβωκάς είναι πασίγνωστος στους φίλους του θεάτρου, του κινηματογράφου και της τηλεόρασης. Ηθοποιός με μακρά παρουσία στον καλλιτεχνικό χώρο, έχει παίξει σε περισσότερα από 80 θεατρικά έργα, 30 ταινίες και κάπου 100 τηλεοπτικές παραγωγές, ενώ έχει συνεργαστεί με όλους τους μεγάλους πρωταγωνιστές του θεάτρου. Η πιο πρόσφατη από τις ταινίες του είναι η διεθνής παραγωγή Ελ Γκρέκο (2007), ενώ εμφανίζεται αυτή την εποχή στο σήριαλ του MEGA Όλα στον αέρα.
Ο δημοφιλής ηθοποιός είχε την καλοσύνη να μας παραχωρήσει λίγο από τον χρόνο του και να μοιραστεί μαζί μας τις αναμνήσεις του από το χώρο του θεάτρου σε σχέση με ένα από τα πιο αγαπημένα του χόμπυ: το σκάκι.

Το 1973 διοργανώνεται το 1ο Πανελλήνιο Πρωτάθλημα Ηθοποιών στο θέατρο του Στέφανου Ληναίου. Προκρίνονται περίπου 25 άτομα και μένουν για τους τελικούς 7. Ο Δημήτρης Καλλιβωκάς είναι 4ος. Θυμάται ότι πρωταθλητής ήταν ο Ανδρέας Φιλιππίδης, 2ος ο Μίμης Φωτόπουλος και 3ος ο Σπύρος Κωνσταντόπουλος. Για τον Ανδρέα Φιλιππίδη λέει πως ήταν πολύ καλύτερος από όλους τους άλλους επειδή είχε μεγάλη πείρα από το παιχνίδι, καθώς και θεωρητική κατάρτιση. Οι υπόλοιποι είχαν την ευκαιρία να παίζουν μόνο στα διαλείμματα ανάμεσα στις παραστάσεις.

Από την παρτίδα του Δημήτρη Καλλιβωκά με τον Στέφανο Ληναίο

Στο τέλος του τουρνουά, όπως θυμάται ο ηθοποιός, «Είχε συμφωνηθεί τους 6 καλύτερους να μας αντιμετώπιζε ο τότε πρωταθλητής Ελλάδας Τριαντάφυλλος Σιαπέρας από μνήμης. Κάθισε σε ένα κάθισμα στην πλατεία κι εμείς ήμασταν σε 6 σκακιέρες στη σκηνή. Άρχισε λοιπόν σε μία μία να μας παίζει και σύντομα μας εξουδετέρωσε όλους. Ο μόνος που παρέμενε ήταν ο Ανδρέας ο Φιλιππίδης. Μαζευτήκαμε τότε όλοι γύρω από το τραπέζι του Ανδρέα και όλοι μαζί, και τα 6 μυαλά, αγωνιζόμασταν να βρούμε την καλύτερη απάντηση. Ο Σιαπέρας καθόταν ατάραχος στο κάθισμά του και δεν χρειαζόταν ούτε μισό λεπτό για την κάθε του κίνηση. Όταν συνειδητοποιήσαμε ότι κι ο Ανδρέας έχανε, ο Στέφανος ο Ληναίος τού πρότεινε να κάνει μια κίνηση άσχετη με τη θέση. Ήταν η μόνη στιγμή που κάπως κόλλησε ο Σιαπέρας και σκέφτηκε κάπου δύο λεπτά. Στο τέλος, βέβαια, νίκησε. Ανέβηκε πάνω στη σκηνή, στήσαμε όλοι τα πιόνια μας και σε έναν έναν από εμάς επανέλαβε ακριβώς όλες τις κινήσεις που κάναμε!»

Ο Δημήτρης Καλλιβωκάς σπούδασε στη Δραματική Σχολή του Εθνικού Ωδείου και ξεκίνησε την καριέρα του από το Εθνικό Θέατρο. Εκεί πρωτοέμαθε σκάκι και πρώτος δάσκαλός του ήταν ο Βασίλης Διαμαντόπουλος. Από τότε το σκάκι έμεινε στην καρδιά του. Αλλά το επάγγελμα του ηθοποιού είναι απαιτητικό κι ο χρόνος λίγος, οπότε δεν είχε την ευκαιρία να παίζει όσο συχνά θα ήθελε.

Με την Ρένα Βλαχοπούλου στην ταινία "Μια ελληνίδα στο χαρέμι" (1971)

Το 1982 γίνεται το 2ο πρωτάθλημα των ηθοποιών κι εκεί ο Καλλιβωκάς είναι 2ος. Αυτή τη φορά πρωταθλητής είναι ο Τάκης Παπαματθαίου. Ο Δημήτρης Καλλιβωκάς θυμάται: «Προχώρησα ως τον τελικό, όπου θα αντιμετώπιζα τον Παπαματθαίου. Είχα όμως να ασχοληθώ με το σκάκι από το προηγούμενο πρωτάθλημα, ενώ ο Παπαματθαίου ήταν πολύ καλός παίχτης και έπαιζε και σε σύλλογο. Επειδή λοιπόν σκεφτόμουν ότι θα ήταν δύσκολο να τον συναγωνιστώ σε καινούρια ανοίγματα, που εγώ δεν εγνώριζα», λέει και γελάει, «αποφάσισα να αναστατώσω τη σκακιέρα! Άρχισα λοιπόν να τρώω ό,τι έβρισκα μπροστά μου, ώστε να πάει περίπατο η θεωρητική κατάρτιση του αντιπάλου μου, με σκοπό να τον αντιμετωπίσω πλέον επί ίσοις όροις. Οι ώρες περνούσαν κι είχαμε μείνει με 7-8 κομμάτια ο καθένας, δεν θυμάμαι ακριβώς. Όλοι είχαν μαζευτεί από πάνω και παρακολουθούσαν, ώσπου κάποιος είπε ότι έπρεπε να τελειώνει η παρτίδα για να μπει ο κόσμος και να γίνει η παράσταση. Εκεί παραιτήθηκα και βγήκε πρώτος ο Παπαματθαίου».

Οι αναμνήσεις του Δημήτρη Καλλιβωκά δεν έχουν τελειωμό και μπροστά μας περνάει μια ολόκληρη εποχή του ελληνικού θεάτρου. Συστήνει ανεπιφύλακτα στα παιδιά να ασχοληθούν με το σκάκι. Να βρουν φίλους και να παίζουν. Μόνο να μην παραμελήσουν ποτέ τα μαθήματά τους και ποτέ να μην παίξουν με χρήματα. «Το σκάκι», λέει, «είναι πολύ σημαντικό παιχνίδι, ώστε δεν χρειάζεται να παίζει κανείς με χρήμα, ευτελίζοντάς το».

Τη σκακιέρα που βλέπουμε στην παρακάτω φωτογραφία την κατασκεύασε μόνος του την εποχή που όλο τον ελεύθερο χρόνο του τον διέθετε για το σκάκι. Την ετοιμάζει μετά το τέλος της συνομιλίας μας και παίζει την πρώτη του κίνηση.

Δευτέρα 17 Νοεμβρίου 2008

Ένα πιόνι με μέλλον

Η σημερινή θέση είναι από μια ήττα του μεγάλου Αμερικανού σκακιστή Φρανκ Μάρσαλ. Στο παρακάτω διάγραμμα ο Μάρσαλ παίζει με τα Μαύρα κι έχει καταφέρει να γίνει ...χωνί, όπως λέμε στη σκακιστική διάλεκτο. Πώς τον αποτελειώνει γρήγορα ο αντίπαλός του, ο Ούγγρος μαιτρ Κάρολυ Στερκ;
Εκείνο πάντως το πιόνι στο η6 έχει μεγάλο μέλλον!

Sterk-Marshall, Pistyan 1912

Τα Λευκά κερδίζουν σύντομα.

Κυριακή 16 Νοεμβρίου 2008

Περιοδικό "Σκάκι για όλους"-Τεύχος 39


ΔΕΛΤΙΟ ΤΥΠΟΥ, από τις εκδόσεις ΚΕΔΡΟΣ

Κυκλοφόρησε το 39o τεύχος του περιοδικού “Σκάκι για Όλους” των εκδόσεων ΚΕΔΡΟΣ. Στο εξώφυλλο του τεύχους φιγουράρει ένα άλλο εξώφυλλο, αυτό του περίφημου βιβλίου του Τσεζόλε, “Liber de Ludo Scacchorum” από την έκδοση του 1829 (το βιβλίο γράφηκε από τον Τσεζόλε περί το 1300 μ.Χ). Αφορμή για αυτή την επιλογή μας έδωσε η πολύ ενδιαφέρουσα συνέντευξη που φιλοξενείται στο τεύχος με τον κ. Μιχάλη Συγγρό, φανατικό συλλέκτη σκακιστικών βιβλίων, ο οποίος μας προσφέρει μία ξενάγηση στον ιδιότυπο και όμορφο κόσμο των σκακιστικών εκδόσεων ανά τους αιώνες.

Από την τρέχουσα διεθνή επικαιρότητα το τεύχος καλύπτει τρία από τα πιο ενδιαφέροντα και ισχυρά τουρνουά των τελευταίων μηνών, αυτά του Μπιλμπάο, που αποτέλεσε την τελική φάση του φετινού Grand Slam 2008, το τουρνουά σε μνήμη του Μιχαήλ Ταλ (Tal Memorial 2008) στη Μόσχα καθώς και το δεύτερο τουρνουά του της σειρά του Grand Prix 2008-2009 της FIDE που διεξήχθη στο Σότσι της Μαύρης Θάλασσας.

Επιστρέφοντας στα καθ’ ημάς το τεύχος καλύπτει επίσης εκτενώς και τα υπόλοιπα καλοκαιρινά διεθνή όπεν που διεξήχθησαν φέτος στη χώρα μας (Παλαιόχωρα, Καβάλα, “Ακρόπολις”, Νίκαια, Καλαμαριά) με ανταποκρίσεις κατευθείαν από την πηγή των γεγονότων και με ανάλυση επιλεγμένων παρτίδων από την Έλενα Ντέμπο.

Στις αξιοσημείωτες συνεργασίες του τεύχους αυτή του γκρανμαίτρ και πολυ-πρωταθλητή Ελλάδας Χρίστου Μπανίκα, ο οποίος αναλύει για τους αναγνώστες μας δύο πολύ ενδιαφέρουσες παρτίδες του. Δεδομένου ότι δεν έχουμε συχνά την ευκαιρία να απολαύσουμε συνεργασίες του στον ελληνικό σκακιστικό τύπο, η ευγενική προσφορά του μας χαροποίησε ιδιαίτερα!

Από τα υπόλοιπα θέματα του τεύχους ιδιαίτερο ενδιαφέρον παρουσιάζει το θεωρητικό άρθρο του Ηλία Κουρκουνάκη με θέμα τη στρατηγική θυσία διαφοράς στο φινάλε αλλά και το νέο άρθρο του BEL με θέμα, αυτή τη φορά, σχόλια διασημοτήτων και ισχυρών σκακιστών για το σκάκι, τα οποία σχολιάζει, με τη σειρά του, ο ίδιος ο BEL (όπως μόνο αυτός ξέρει...).

Η ύλη του τεύχους συμπληρώνεται από το διεθνές περισκόπιο και τη στήλη με τα νέα από όλη την Ελλάδα, η στήλη των συνδυασμών με θέσεις από το φετινό τουρνουά “Ακρόπολις”, η στήλη του καλλιτεχνικού σκακιού, η ανάλυση παρτίδας κίνηση προς κίνηση, οι περιπέτειες του Πράκτορα Μαζέτα και του σκακιού τα ...παράξενα. Μη λησμονήσουμε φυσικά και το ένθετο αρχαρίων με πλούσια ύλη σε θέματα στρατηγικής και τακτικής κι ένα μικρό αφιέρωμα στον Εφίμ Μπογκολιούμποβ.

Συνεργάτες σε αυτό το τεύχος ήταν οι Γιάννης Αντωνιάδης, Βασίλης Θεοδωρίδης, Παναγιώτης Νικολόπουλος, Παναγιώτης Κονιδάρης (BEL), Ηλίας Κουρκουνάκης, Μιχάλης Καλούμενος, Σωτήρης Λογοθέτης, Χρήστος Κεφαλής, Μαριέττα Μουρούτη, Νίκος Μενδρινός, Κοσμάς Κέφαλος, Άγγελος Βουλδής και Δημήτρης Σκυριανόγλου, ενώ οι αναλύσεις των παρτίδων είναι του γκρανμαίτρ Χρίστου Μπανίκα και των διεθνών μαιτρ Έλενας Ντέμπο και Ηλία Κουρκουνάκη.

Το τεύχος μπορείτε να το προμηθευτείτε από τα κεντρικά περίπτερα, βιβλιοπωλεία και πρακτορεία τύπου στην επαρχία αλλά και την Αθήνα καθώς και από τις εκδόσεις Κέδρος (Γενναδίου 3, 210-3809712) και τα βιβλιοπωλεία Έσοπτρον (στη Στοά του Βιβλίου - Πεσμαζόγλου 5, 210-3311226), Βιβλιοτοπία (25ης Μαρτίου 9, 210-9370583) και Κάισσα (Καλλιδρομίου 8, 210-3606488 ). Για πληροφορίες σχετικά με τα σημεία πώλησης, αγορά παλαιότερων τευχών και συνδρομές μπορείτε επίσης να επικοινωνείτε με τις εκδόσεις ΚΕΔΡΟΣ στο τηλέφωνο 210-3809712 (κ. Ντίνα Βελάκη) ή να επισκεφτείτε το δικτυακό τόπο των εκδόσεων ΚΕΔΡΟΣ στη διεύθυνση: http://www.kedros.gr

Μαν Ρέϋ


Μαν Ρέϋ 1946

Ο Αμερικανός Μαν Ρέϋ (Man Ray, 1890-1976) υπήρξε ένας από τους σημαντικότερους φωτογράφους του 20ου αιώνα, με πολλές καινοτομίες στα διάφορα μέσα καλλιτεχνικής έκφρασης της εποχής του.
Ξεκίνησε την καριέρα του ως ζωγράφος και, επηρεασμένος από τα καλλιτεχνικό κίνημα του ντανταϊσμού, συγκρότησε το 1915 μαζί με τον Μαρσέλ Ντυσάν την ντανταϊστική ομάδα της Νέας Υόρκης. Οι δυο καλλιτέχνες πειραματίστηκαν έντονα με ένα είδος εικαστικής έκφρασης που επρόκειτο να παίξει σημαντικό ρόλο στα καλλιτεχνικά δρώμενα της εποχής: τα λεγόμενα ready-mades, δηλαδή αντικείμενα που χαρακτηρίζονταν ως έργα τέχνης, ενώ ο σκοπός τους αρχικά ήταν απλά εμπορικός.

Κολάζ με ready-mades

Το 1921 τον βρίσκουμε στο Παρίσι, όπου συνδέθηκε με τους σουρεαλιστές. Τότε μεταπηδάει στη φωτογραφία, δημιουργώντας ένα νέο είδος φωτογραφικής τεχνικής: σε πολλές φωτογραφίες, αντί να τις τραβήξει με φωτογραφική μηχανή, τοποθετούσε πάνω στο φωτογραφικό χαρτί τα αντικείμενά του, τα εξέθετε στο φως και μετά τα εμφάνιζε. Αυτή την τεχνική την ονόμασε ο ίδιος ρεϋγραφία (raygraph).
Γι' αυτόν η φωτογραφία ήταν μια πνευματική διαδικασία, κάποιες φορές ένα παιχνίδι ή ένας γρίφος, κι όχι μόνο για τους άλλους αλλά και για τον ίδιο του τον εαυτό. Οι φωτογραφίες του είναι καθαρές, με φιγούρες και φόρμες που έχουν τέλεια περιγράμματα, σα να έχουν κοπεί με ένα κοφτερό μαχαίρι.

Όπως γίνεται φανερό από τις φωτογραφίες που δημοσιεύουμε, ο καλλιτέχνης ήταν και μεγάλος φίλος του σκακιού. Πάρα πολλά έργα του έχουν σαν θέμα το σκάκι, ενώ υπάρχουν και πολλά στιγμιότυπα που τον δείχνουν να παίζει.


Ο Μαρσέλ Ντυσάν παίζει με τον Μαν Ρέϋ (1924)


Μαρσέλ Ντυσάν και Μαν Ρέϋ


Φωτογραφία του Αλιέχιν

Σάββατο 15 Νοεμβρίου 2008

Εθνικός ήρωας


Αυτό το χαρτονόμισμα εκδόθηκε στην Εσθονία το 1991 και παρουσιάζει τον μεγάλο Πάουλ Κέρες, για 25 περίπου χρόνια ανάμεσα στους καλύτερους οκτώ σκακιστές του κόσμου. Είναι κάτι σαν εθνικός ήρωας γι' αυτή τη μικρή βαλτική χώρα, δείγμα του πόσο σημαντική θέση έχει για κάποιους το σκάκι.

Παρασκευή 14 Νοεμβρίου 2008

Αποτελέσματα στο 3ο Φθινοπωρινό Νεανικό Σ.Ο. Αιγάλεω





Τελείωσε το Σάββατο 8 Νοεμβρίου το 3ο Φθινοπωρινό Νεανικό Τουρνουά που διοργάνωσε ο δραστήριος Σ.Ο. Αιγάλεω. Έλαβαν μέρος συνολικά 65 παιδιά από διάφορους συλλόγους της Αττικής. Οι αγώνες έγιναν με ελβετικό σύστημα 6 γύρων.
Η πρώτη οκτάδα των αγώνων:

1. Ξανθόπουλος Βασίλειος-Χρήστος (Φυσιολάτρης Νίκαιας) 5,5
2. Παπαδόπουλος Γεώργιος (Φυσιολάτρης Νίκαιας) 5
3. Παπαδόπουλος Παναγιώτης (Α.Ο. Ζήνων Γλυφάδας) 5
4. Ροϊνός Ηλίας (Α.Ο. Ζήνων Γλυφάδας) 5
5. Αποστολάκος Ιάσων (Σ.Ο. Αιγάλεω) 4,5
6. Μαργαρίτης Ιωάννης (Σ.Ο. Αιγάλεω) 4,5
7. Λιάπη-Ζενεμπίση Ειρήνη (Σ.Ο. Αιγάλεω) 4,5
8. Βοζίκης Αντώνιος (Φυσιολάτρης Νίκαιας) 4,5

Στην ιστοσελίδα του Σ.Ο. Αιγάλεω μπορείτε να δείτε όλα τα αποτελέσματα και πολλές φωτογραφίες από τους αγώνες.

Πέμπτη 13 Νοεμβρίου 2008

Ολυμπιακοί φάκελοι πρώτης ημέρας

Με την ευκαιρία της Σκακιστικής Ολυμπιάδας στη Δρέσδη, δημοσιεύουμε μια μικρή συλλογή από "φακέλους πρώτης ημέρας" διαφόρων χωρών με αφορμή σκακιστικές Ολυμπιάδες της εποχής:


Ντουμπρόβνικ 1950


Ελσίνκι 1952


Λειψία 1960


Βάρνα 1962

Μια σπουδή του Rinck

Στη σπουδή που θα δούμε, τα Λευκά για να μπορέσουν να κερδίσουν πρέπει να κάνουν προαγωγή. Ποιο θα είναι όμως το πιόνι που θα το καταφέρει; Το β7 εμποδίζεται από τον Μαύρο Αβ8, ενώ αν τα Λευκά παίξουν 1. ζ7 τα Μαύρα θα απαντήσουν 1...Πζ3. Λοιπόν;

Σπουδή του Henry Rinck, 1953
Τα Λευκά παίζουν και κερδίζουν.

Τρίτη 11 Νοεμβρίου 2008

Άγγελος Τερζάκης


Ο Άγγελος Τερζάκης (1907-1979) γεννήθηκε στο Ναύπλιο, εγκαταστάθηκε όμως πολύ γρήγορα με την οικογένειά του στην Αθήνα, όπου τελείωσε το γυμνάσιο και στη συνέχεια σπούδασε νομικά. Ξεκίνησε τη δικηγορία το 1929, όμως αυτή δεν τον κέρδισε ποτέ γιατί στο μεταξύ τον είχε κερδίσει η πραγματικά μεγαλύτερή του αγάπη, η λογοτεχνία, στην οποία και αφοσιώθηκε ολοκληρωτικά από το 1931.
Το πρώτο μεγάλο έργο του Άγγελου Τερζάκη ήρθε το 1936 και ήταν το θεατρικό ιστορικό δράμα Αυτοκράτωρ Μιχαήλ, έργο που του χάρισε τη μεγάλη αναγνώριση στο θεατρικό χώρο. Από το 1937 ως το 1969 πέρασε από διάφορες θέσεις του Εθνικού Θεάτρου, με αποκορύφωμα τις θέσεις του γενικού διευθυντή και του διευθυντή δραματολογίου. Για είκοσι μάλιστα χρόνια δίδαξε ιστορία θεάτρου και δραματολογίας στη Δραματική Σχολή.

Ο Τερζάκης υπήρξε ο κατεξοχήν συγγραφέας της εποχής του Μεσοπολέμου, κι εξέφρασε με το έργο του το κλίμα αποπροσανατολισμού και βίας που υπήρξε εκείνη την εποχή. Ο μέσος άνθρωπος βασανίζεται μέσα σε δύσκολες συνθήκες διαβίωσης, χωρίς ελπίδα να ξεφύγει, χωρίς ένα όραμα να δίνει νόημα στη ζωή του. Ο ήρωας του Τερζάκη, αντιήρωας μάλλον, είναι παγιδευμένος σε έναν ντετερμινισμό που μοιάζει με τον κόσμο του Ντοστογιέφσκι και των μεγάλων Σκανδιναβών κλασικών, από το έργο των οποίων ο Τερζάκης επηρεάστηκε πολύ.
Σημαντικά έργα του υπήρξαν τα μυθιστορήματα Η μενεξεδένια πολιτεία (1937), Η πριγκιπέσα Ιζαμπώ (1945), Ταξίδι με τον Έσπερο (1946), τα διηγήματα Φθινοπωρινή συμφωνία (1929), Του έρωτα και του θανάτου (1943), Η στοργή (1944), τα θεατρικά έργα Γαμήλιο εμβατήριο (1938), Το μεγάλο παιχνίδι (1944), Νύχτα στη Μεσόγειο (1957), Η κυρία με τ' άσπρα γάντια (1962). Έγραψε επίσης πολλά δοκίμια και μεταφράσεις, αφήνοντας ένα τεράστιο σε όγκο έργο, ενώ πολλά από τα έργα του μεταφράστηκαν σε αρκετές γλώσσες.

Το παρακάτω διήγημά του είναι από την Ανθολογία Αντιστασιακής Πεζογραφίας και έχει δημοσιευθεί στην ιστοσελίδα του Νίκου Σαραντάκου Κείμενα μαζί, που είναι μια πολύ ενδιαφέρουσα προσπάθεια για ψηφιοποίηση κειμένων της νεοελληνικής λογοτεχνίας.

ΜΙΑ ΠΑΡΤΙΔΑ ΣΚΑΚΙ

Τα σπίτια τους ήταν αντικριστά, κι όμως δεν έτυχε ποτέ να γνωριστούνε. Κάπου δεκαπέντε χρόνια θα κάθονταν κι οι δυο τους στον ίδιο τούτο δρόμο, ο Βριλάκος στη μεσημβρινή πλευρά, ο Μπερεκίδης στη βορινή. Κάθε πρωί, τον καλόν καιρό σαν άνοιγε ο Βριλάκος το παράθυρό του, σκούρα και τζαμιλίκια, για να πάρει τις βαθιές ανάσες που του είχε συστήσει ο γιατρός, θα ‘βλεπε τον Μπερεκίδη με τα μανικοπουκάμισα να πηγαινοέρχεται στην κάμαρά του και σύγκαιρα να ρίχνει κλεφτές, πονηρές ματιές αντίκρυ. Μό­λις ένιωθε πως τον κοίταζε ο Βριλάκος, λόξευε, κρυβόταν πίσω απ’ τη χον­τρή στόφα της βυσσινιάς κουρτίνας, κι από κει, ασάλευτος με το ρουφηγμένο μούτρο του ισκιωμένο, παραμόνευε.

Παράξενος άνθρωπος μα την αλήθεια, τούτος ο Μπερεκίδης. Όλη η γει­τονιά το λέει. Και να πεις πως ήταν κανένας τυχαίος! Συνταξιούχος τραπεζιτικός, δίχως παιδιά, δίχως σκυλιά, δυο ξερά κορμιά με τη γυναίκα του, που κι αυτή του ’φερε στον καιρό της υπολογίσιμη προίκα, κάπου εκατό χιλιάδες γερές δραχμές, τα μισά σε μετοχές, ένα λιοστάσι στην πατρίδα της, κάμποσα χρυσαφικά που τα ’κλαιγαν ακόμη χήρες και γεροντοκόρες, σακουλιασμένα σπυρί σπυρί από το μακαρίτη τον πατέρα της, το χτηματία και τοκογλύφο. Αυτά πια, ήταν πράματα γνωστά, περιττό να τα ξαναλέμε. Έλα όμως που ο Μπερεκίδης ζούσε κλειστή ζωή! Διαβολεμένα, ενο­χλητικά κλειστή ζωή! Κι η γυναίκα του, ένα ξερακιανό εκεί, κιτρινιάρικο πλάσμα, με μύτη σουβλερή σαν καρφί στραβωμένο πάνω σε παλούκι, σπάνια δρασκέλιζε το κατώφλι της πόρτας. Και τότε πάλι, θα την έβλεπες να ξεμακραίνει γοργά στο πεζοδρόμιο, με το κουρδισμένο, αυτοματικό βάδισμά της, δίχως να ρίχνει μια ματιά δεξιά ή ζερβά. Δε χαιρετούσε κανένα, δεν έβλεπε κανένα. Ήταν πολύ πολύ ακατάδεχτη.

Όλ’ αυτά ο Βριλάκος, άνθρωπος κοινωνικός κι ανοιχτομάτης, τα συλλο­γιζότανε δίχως να το θέλει, τα πρωινά που άνοιγε το παράθυρό του. Αθέ­λητα εκεί που έπαιρνε τις τρεις βαθιές του ανάσες, σύγκρινε τον εαυτό του με τον αντικρινό, το μαγκούφη, κι έμενε —αληθινά— πολύ ικανοποιημέ­νος. Συγχαιρότανε τη μοίρα του που τον έπλασε έτσι διαφορετικό. Γιατί, αυτουνού, μ’ όλα τα πενηνταοχτώ του χρόνια, τα μάγουλά του ανθίζανε ρο­δαλά σαν του μωρού παιδιού, η ραχοκοκαλιά του έμενε στητή, ντούρα, και τα κέφια του μπορούσανε να συναγωνιστούν άφοβα τις παλαβομάρες του μικρού του γιου, του φοιτητή της χημείας. Αγαπούσε το καλό φαΐ, το δια­λεχτό κρασί, ο Βριλάκος δεν έλεγε όχι, ακόμα και τώρα, για τις νόστιμες, τις πεταχτές γυναικούλες. Η δικιά του, το τελευταίο τούτο το είχε κρυφό μαράζι, όμως, εκείνος, συχνά το ’νιωθε πως, βαθιά της, τον καμαρώνει σαν τ’ άλογο το ατίθασο, που δεν παίρνει χαλινάρι. Τον αγαπούσε ερωτικά, ακόμα και τώρα τον άντρα της με τη βασανισμένη την προσήλωση του θη­λυκού που δεν νιώθει ποτέ σίγουρο τ’ αρσενικό του.

Κάτι προδοτικές απόπειρες της ηλικίας να του συκοφαντήσουμε τώρα τώρα την κορμοστασιά, ο Βριλάκος τις πολεμούσε με φανατισμό, στη ρίζα. Κάθε πρωί προτού ξεκινήσει για το ασφαλιστικό του γραφείο θ’ άνοιγε το παράθυρο του, θα ’παιρνε τις τρεις βαθιές του ανάσες με «τας χείρας επί τα ισχία», θα ‘κανε μερικές κάμψεις, δυο τρεις κλίσεις, ύστερα, σιγοτραγου­δώντας, καλόκεφα, θα βουτιότανε στο μπάνιο του. Γεμάτος φροντίδα ωστόσο μετρούσε προτού ντυθεί, την κοιλιά του, ένα γύρω την περιφέρεια, μ’ ένα μέτρο κορδέλα του ράφτη. Σημείωνε τους πόντους στην ατζέντα του, προ­σεχτικά. Τα πράματα πηγαίνανε —δόξα να ’χει ο θεός— πρίμα, βοηθώντας τώρα τελευταία και η κάποια πολεμική εγκράτεια σε λιπαρά. «Ουδέν κακόν αμιγές καλού», έλεγε στη γυναίκα του συχνά. Υπονοώντας τους αναγκαστικούς περιορισμούς που είχε επιβάλει η κατοχή στο διαιτολόγιο της οικογένειας.

Και να που η Κατοχή —«ουδέν κακόν αμιγές καλού»— το ’φερε να λυθεί ο πάγος ανάμεσα στους Μπερεκίδηδες και στους Βριλάκους. Μια μέρα εκούσιου περιορισμού μέσα στα σπίτια, που το ντουφεκίδι μάνιαζε κάτω στα κέν­τρα, η κυρία Βριλάκου βρέθηκε σε πολύ δύσκολη θέση, αληθινά. Ο άντρας της γύρευε επίμονα καφέ, να τονώσει την καρδιά του, που απασχολούσε, ύστερα από την κοιλιά, τον κύριο όγκο των φροντίδων του. Κι η κυρία Βριλάκου θα ’δινε τη ζωή της την ίδια για να τον ευχαριστήσει. Με κάτι τέ­τοιες άλλωστε μικροφροντίδες τον κρατούσε κοντά της. Όμως ο καφές δεν ήταν αλεσμένος, ο μύλος είχε χαλάσει από το σιτάρι που κόβανε δυο χρόνια τώρα πληγούρι για τις υπηρέτριες. Έπρεπε να δανειστούν ένα μύλο, όμως από πού; Τα σπίτια γύρω, ήταν αδιάκριτα, φλύαρα, Αν παράγγελνε η κυ­ρία Βριλάκου, πως θέλει το μύλο για να κόψει στάρι —συνηθισμένη στη γει­τονιά πρόφαση— δε θα της τον δάνειζαν, από φόβο μήπως τους τον χαλάσει. Να πει πάλι πως τον θέλει να κόψει καφέ; Θα βούιζε η γειτονιά με το σκάνταλο. «Οι μουσίτσες αυτές, συλλογιζότανε πεισματωμένη η κυρία Βριλάκου, το δικό τους τον καφέ τον έχουν αλεσμένο. Όμως έλα που δεν μπορώ κι εγώ ν’ αρνηθώ τη χάρη στον άντρα μου! Είναι φανερό πως ανησυχεί γι’ αυτό το βρωμόπαιδο το μικρό μας, που δε γύρισε ακόμα σπίτι, με τέτοιο κακό που γίνεται κει κάτω».

Τότε είναι που της ήρθε η φαεινή ιδέα, έμπνευση πραγματική: «Από την αντικρινή, την Μπερεκίδη, θα στείλω να τον ζητήσω!», είπε ξάφνου μέσα της. «Αυτή δεν έχει σχέση με τις άλλες εδώ γύρω. Επομένως, κου­βέντα δεν πρόκειται να γίνει. Η ίδια πάλι, ας υποθέσει ό,τι θέλει. Λίγο με νοιάζει. Σίγουρα που θα ’χει κι αυτή κομμένο καφέ...».

Κι έστειλε και τον ζήτησε. Κι η Μπερεκίδη τον έδωσε πρόθυμα το μύλο της, δίχως να κάνει καμιάν απολύτως αδιάκριτη ερώτηση στη δούλα. —Πάν­τα μου το ’λεγα, δήλωσε κατενθουσιασμένη, ύστερ’ απ’ αυτό, η κυρία Βριλάκου στον άντρα της, πως οι αντικρινοί είναι καθώς πρέπει άνθρωποι. Οι καλύτεροι της συνοικίας...

— Να σου πω την αλήθεια, κι εγώ είχα μια τέτοια υποψία, βεβαίωσε αδίσταχτα ο Βριλάκος. Είναι γεγονός ότι τους έχουν συκοφαντήσει τούς αν­θρώπους. Κατά βάθος εγώ, πίστευα πάντα πως είναι αριστοκράτες,

Την άλλη μέρα το πρωί ανοίγοντας το παράθυρό του για τις τρεις ανά­σες, ο Βριλάκος χαμογέλασε χαιρετιστήρια στον Μπερεκίδη. Κι ο Μπερεκίδης απάντησε με το γλυκύτερο του χαμόγελο, εγκάρδια μαζί και τυπικά.

Έτσι είναι που λύθηκε ο πάγος. Από τη μέρα κείνη, ταχτικά κάθε πρωί, οι δυο άνδρες αντάλλαζαν τα χαμογελά τους, χαιρετιόνταν με κλίση ελαφρά του κεφαλιού, κοντοστέκονταν κάποτε, σα να ήθελαν να πουν ο κα­θένας στον άλλο λίγες λέξεις. Η κυρία Βριλάκου το λογάριαζε στα σοβαρά τώρα, σα μικρότερη που ήταν, ν' αποπειραθεί μιαν επίσκεψη στην κυρία Μπερεκίδη. Άρχιζε κι όλας να θαμποβλέπει στο μέλλον ένα διακεκριμένο, πολύ εκλεκτό σύνδεσμο με τους αντικρινούς, μια φιλία που θα ξεχώριζε στη συνοικία και θα ‘κανε τους άλλους, τους αποκλεισμένους από τέτοιαν αυστη­ρή συναναστροφή να λυσσάνε από φθόνο.

Η γενική κατάσταση άλλωστε βοηθούσε. Τα πράματα όσο πήγαιναν και χειροτέρευαν. Κλείσιμο νωρίς στα σπίτια, μπλόκα, ταραχές. Οι κρυφές δυ­νάμεις της αντίστασης δεν έλεγαν να καθίσουν φρόνιμα, όλο και συδαύλιζαν τη θράκα, δημιουργούσαν αδιάκοπα μπελάδες στους φιλήσυχους.

— Απελπισία, δήλωσε ένα πρωί από το παράθυρό του ο Βριλάκος στο Μπερεκίδη υστέρα από τις ανάσες, την κλίση της κεφαλής και το χαμό­γελο. Κι αυτές ήταν οι πρώτες, οι αξιομνημόνευτες λέξεις, που αντάλλαξαν μεταξύ τους οι δύο άνδρες. — Θα ‘ρθει μια μέρα, προβλέπω, που δεν θα κοτάμε πια να ξεμυτίσουμε.

— Φρίκη! Συμφώνησε υποχρεωτικότατα κι ο Μπερεκίδης.

— Δεν κάθονται στ’ αυγά τους, λέω εγώ! Παρατήρησε αγαναχτισμένος ο Βριλάκος.

Την άλλη μέρα το μεσημέρι, θέλησε η μοίρα να συναντηθούν οι δυο τους στο δρόμο, μπροστά στις πόρτες τους. Ζύγωσαν ο ένας τον άλλον εντελώς αυθόρμητα, κρατώντας την πετούγια του καθένας στο χέρι, και τα είπαν πρόχειρα στο πόδι.

— Πώς να περάσουν οι ατέλειωτες αυτές απογευματινές ώρες, σας παρα­καλώ; Αναστέναξε ο Μπερεκίδης πολύ δυστυχισμένος. Γιατί εγώ, να σας πω την αλήθεια μου, δεν βγαίνω πια καθόλου τ’ απογεύματα.

— Ούτε κι εγώ!

—Αλήθεια, μήπως κατά τύχη παίζετε σκάκι;

— Και βέβαια που παίζω!

— Δόξα να ’χει ο θεός! Εμένα είναι το πάθος μου, ξέρετε. Μόνο που δεν βρίσκω εύκολα συμπαίχτη. Τι θα λέγατε αν δοκιμάζαμε κάπου κάπου, μερικές «ρανκόντρ».

— Δε ζητώ τίποτα καλύτερο.

— Λαμπρά! Αμ’ έπος λοιπόν, αμ’ έργον. Δώσανε τα χέρια εγκάρδια, κι ο Βριλάκος δήλωσε πως θα ’ρθει το ίδιο απόγεμα, ν’ αρχίσουν.

Η θεά του φθόνου, που επιβουλεύεται πάντα την ευτυχία των διαλεχτών, θέλησε το ιστορικό εκείνο απόγεμα ν’ αδιαθετήσει ο Μπερεκίδης. Κάποιο μικροκρυολόγημα είχε πάθει —παράγγειλε η κυρία— λίγο πυρετό, έπρεπε να μείνει στο κρεβάτι. Παρακαλούσε πολύ ν’ αναβληθεί το σκάκι.

Ν’ αναβληθεί. Τι να γίνει; Όμως, για να μιλήσει κανένας με κάθε ειλι­κρίνεια, αυτό δεν του άρεσε και πολύ του Βριλάκου. Ένα μικροκρυολόγημα, κρεβάτωμα, μερικά δέκατα, σύμφωνοι. Αλλά κατά τί αυτό εμπόδιζε μια παρτίδα σκάκι; Σάμπως δεν μπορούσε ο Μπερεκίδης, να παίξει κι από το κρεβάτι του;... Ή μήπως συνέβαινε κάτι άλλο, κάτι πολύ πιο βαθύ και ύποπτο; Μήπως δηλαδή, είχε μετανιώσει για την πρόσκληση που έκανε, σε μια στιγμή ενθουσιασμού;...

—Οπωσδήποτε εγώ θα περιμένω, δήλωσε στη γυναίκα του ο Βριλάκος. Τώρα είναι η σειρά του να ’ρθει. Αν δεν το κάνει, εγώ θα κρατήσω την αξιοπρέπειά μου, δεν θα τον προσκαλέσω. Με ξέρεις. Δεν είμαι από κείνους που το ρίχνουν εγώ.

Το είπε και το κράτησε. Δυο μέρες, τις κατοπινές, δε φάνηκε στο παρά­θυρό του ο Μπερεκίδης. Κάθε που ο Βριλάκος άνοιγε το δικό του πρωί πρωί, έριχνε μερικές ματιές αντίκρυ, φευγαλέες, έπαιρνε τις ανάσες του και τραβιόταν αμέσως πάλι, για να μην υποτεθεί ότι περιμένει εκεί σα λιμασμένος για παρέα. Την τρίτη μέρα, που ξαναφάνηκε ο Μπερεκίδης, τα πράματα πήρανε τη συνηθισμένη τροπή τους, την τυπική... χαμόγελο, κλίση της κεφαλής, ευχές για την υγεία. Τίποτ’ άλλο. η συνάντηση στάθηκε άμεμπτη αλλά κάπως αδιόρατα ψυχρή.

Κι η κατάσταση όλο και ζόριζε, ζόριζε, ξεκινούσες πρωί από το σπίτι σου και δεν ήσουνα καθόλου σίγουρος αν θα γυρίσεις το μεσημέρι. Ο Βρι­λάκος άρχιζε να προβλέπει την εποχή που, όχι μόνο τ’ απογέματα, μα και τα πρωινά θα ήταν φρόνιμο να μένεις κλεισμένος στο σπίτι. Για τέτοιες στιγμές, τί καλύτερο από μια διαλεχτή συντροφιά πρόχειρη, εκεί δυο βή­ματα από την πόρτα σου! Μονάχα το δρόμο θα είχες να διασχίσεις από το ένα πεζοδρόμιο στ' άλλο. Κι ο δρόμος τούτος ήταν ήσυχος, μάλλον απόκεν­τρος, ούτε διαδηλώσεις περνούσαν από δω, ούτε περίπολοι καν στις απαγο­ρευμένες ώρες. Ας ήταν αυτός ο Μπερεκίδης μια στάλα αλλιώτικος άν­θρωπος, όχι τόσο μονόχνωτος, όχι τόσο κλειστός! Γιατί άραγε, ας πούμε, να μην ξεκινήσει να ’ρθει για το σκάκι; Μήπως αυτός δεν ήτανε που το ματαίωσε; Άρα, το χρωστούσε. Εξόν πια αν η δειλία του έφτανε σε τέτοιο σημείο που να διστάζει, να φοβάται μήπως εκτεθεί. Μήπως θα ’πρεπε να τον ενθαρρύνει λιγάκι ο Βριλάκος;

Και τον ενεθάρρυνε γενναιόφρονα, όσο πιο πολύ μπορούσε, βγήκε στο παράθυρο του και του χαμογέλασε πολύ εγκάρδια, του έκανε φιλικό νόημα με το χέρι. Έφτασε ίσαμ’ εκεί! Να του κάνει φιλικό νόημα με το χέρι.

Τρεις φορές στη σειρά, ολοφάνερα, έδειξε ο Μπερεκίδης πως έχει κάτι να πει. Όμως δεν το είπε—πανάθεμά τον!— δεν το είπε. Και τα τζαμιλίκια σφαλίστηκαν πάλι στο κενό, βουβά.

—Έχω την εντύπωση, είπε ένα πρωί στη γυναίκα του ο Μπερεκίδης, πως αυτός ο αντικρινός μας είναι άνθρωπος υπερβολικά στενοκέφαλος. Τον κάλεσα μια μέρα να ’ρθει για σκάκι, αρρώστησα, κι αυτός θεωρεί, φαίνε­ται, τον εαυτό του προσβλημένο. Περιμένει τώρα να τον παρακαλέσω, να δείξω πως έχω ξελιγωθεί για την παρέα του! Αμ’ δε! Τέτοια χάρη δε θα του την κάνω. Ας με καλέσει τώρα κι αυτός.

Και δεν του έκανε τη χάρη, μ’ όλο που κι αυτός καιγότανε για μια παρ­τίδα σκάκι. Μέρες, βδομάδες, άνοιγε το πρωί το παράθυρο του, χαιρετιότανε με το Βριλάκο, απόμενε λίγα λεφτά να τον κοιτάζει με το στόμα ανοιχτό. Μα δεν έλεγε λέξη. Λέξη. Κι ο άλλος το ίδιο. Τίποτα.

Κάπου ένα μήνα αργότερα, κάποιο πρωί, ο Βριλάκος ανοίγοντας το πα­ράθυρο του, έκανε το στραβό, δε χαιρέτησε το Μπερεκίδη. Η υπομονή και η υποχωρητικότητα —είχε πει στη γυναίκα του—έχουν τα όριά τους. Αν έχει ο Μπερεκίδης μια φορά αξιοπρέπεια, εγώ έχω δέκα, είκοσι φορές! Κι εννοώ να την περιφρουρήσω.

Ο χαιρετισμός κόπηκε αμέσως, φυσικά, κι από μέρους του Μπερεκίδη με το μαχαίρι. Για δυο τρεις ημέρες έκαναν κι οι δυο τους το στραβό, απόφευ­γαν. Ώσπου, υστέρα από δεκαπέντε μέρες, ο ένας τους έριξε, απερίφραστα τώρα, μια ματιά εχθρική στον άλλον. Ο δεύτερος, δίχως να σαστίσει, απάν­τησε μ’ ανάλογη ματιά. Και σ’ επίμετρο, για να διατρανώσει καλύτερα την υπεροχή της αξιοπρέπειάς του, έκλεισε το παράθυρο με βρόντο,

Δεν έχει εξακριβωθεί ποιος από τους δυο πρώτος έκλεισε έτσι το παρά­θυρο, στα μούτρα του αλλουνού. Φυσικά, αν δεν ήταν ο Βριλάκος, θα ήταν ο Μπερεκίδης. Ο καθένας τους μια φορά, ισχυριζότανε ύστερα, μ’ επιμονή και υπερηφάνεια, πως αυτός το είχε κάνει.

Το σημάδι του Ζορρό


Η επίσημη αφίσα της ταινίας (1920)

Ο Ντάγκλας Φαίρμπανκς (Douglas Fairbanks, 1883-1939) ήταν γνωστός στη δεκαετία του 1920 ως "Ο βασιλιάς του Χόλυγουντ". Ηθοποιός, σκηνοθέτης, παραγωγός και σεναριογράφος, άφησε ταινίες όπως Οι τρεις σωματοφύλακες (1921), Ρομπέν των Δασών (1922), Ο κλέφτης της Βαγδάτης (1924), Ο Μαύρος Πειρατής (1926), Ροβινσώνας Κρούσος (1932).
Το σημάδι του Ζορρό ήταν μια βουβή ταινία του 1920. Η παρακάτω φωτογραφία έχει τραβηχτεί στο στούντιο κατά τη διάρκεια ενός διαλείμματος από τα γυρίσματα. Σ' αυτήν βλέπουμε τον Φαίρμπανκς, μεταμφιεσμένο σε Ζορρό, να παίζει σκάκι με ένα παιδάκι. Οποιοδήποτε άλλο παιδάκι μάλλον θα ήθελε να παίξει ξιφομαχία με τον ήρωά του. Όχι όμως το συγκεκριμένο. Αυτό έμελλε να αφήσει μια μεγάλη σφραγίδα στην ιστορία του σκακιού.



Το κουίζ αυτό πρέπει να είναι εύκολο. Ποιο είναι το παιδάκι, αλλά και ποιος είναι ο κύριος που παρακολουθεί με ενδιαφέρον την παρτίδα;

Κυριακή 9 Νοεμβρίου 2008

Μιχαήλ Στασινόπουλος


Ο πρώτος Πρόεδρος της Δημοκρατίας μετά τη Μεταπολίτευση Μιχαήλ Στασινόπουλος (1903-2002) ήταν μεγάλος φίλος του σκακιού. Η πορεία του στο ελληνικό δημόσιο γίγνεσθαι ήταν μακρά και γόνιμη. Υπήρξε καθηγητής της Παντείου Σχολής από το 1943, Πρύτανης της ίδιας σχολής από το 1951 ως το 1958, μέλος της Ακαδημίας Αθηνών το 1968 και Πρόεδρός της το 1978, Πρόεδρος του Συμβουλίου της Επικρατείας από το 1966 ως το 1969, οπότε απομακρύνθηκε από τη θέση του επειδή εξέδωσε απορριπτική απόφαση για τη νομιμότητα του δικτατορικού καθεστώτος των συνταγματαρχών, και, τέλος, Πρόεδρος της Δημοκρατίας από το 1974 ως το 1975.
Στα ελληνικά γράμματα εμφανίστηκε νεότατος (το 1920, στο λογοτεχνικό περιοδικό "Μούσα") κι από τότε ανέπτυξε σε όλη τη διάρκεια της ζωής του πλούσια συγγραφική δραστηριότητα, δημοσιεύοντας επιστημονικά συγγράμματα, λογοτεχνικά έργα και μεταφράσεις Γάλλων ποιητών και πεζογράφων.


Αναδημοσιεύουμε το παρακάτω ποίημά του από την ιστοσελίδα Ζατρίκιον:

Το άλογο του σκακιού
Προσεχτικό κι ασάλευτο, βουβό κι αφαιρεμένο,
στο μαύρο ή στ΄άσπρο, υπάκουο πηδά άξαφνα και στέκει.
Στο μαύρο ή στ' άσπρο, ασάλευτο, βαθιά συλλογισμένο,
το σκυθρωπό κι αμίλητο παιγνίδι λογαριάζει.

Μια κίνηση, δυο κίνησες, μια σκέψη κι άλλη σκέψη.
Τριγύρω οι ξύλινοί του εχθροί κ' οι επίβουλοι σκοποί τους.
Τι να σκεφθεί, να σοφιστεί και τι να λογαριάσει;
Μες στα στενά τετράγωνα εσώθηκεν η σκέψη

κ έγινε πια μονότονη και γνώριμη η ζωή του!
Μια κίνηση, δυο κίνησες, μια σκέψη - η ίδια σκέψη!
Το σιωπηλό παιγνίδι του μετρά και λογαριάζει,

μα όμως το ξέρει πως γραφτό σ' όλη είναι τη ζωή του
να ορμά μέσα στους ξύλινους εχθρούς του και να πέφτει
στο μαύρο ή στ' άσπρο, ηρωικά, κοντά στο βασιλιά του.

Πέμπτη 6 Νοεμβρίου 2008

Το κινέζικο σκάκι (V)

Το φινάλε
Το φινάλε στο Σιάνγκτσι είναι το δυσκολότερο στάδιο μιας παρτίδας και υπάρχει μια τεράστια βιβλιογραφία, ίσως μεγαλύτερη από ό,τι στο σκάκι. Η κυριότερη δυσκολία έγκειται στο γεγονός ότι δεν υπάρχει η έννοια της προαγωγής όπως στο δυτικό σκάκι, με αποτέλεσμα οι δυνάμεις να μειώνονται συνεχώς κατά τη διάρκεια μιας παρτίδας.
Κι όμως, ένα μικρής αξίας κομμάτι στο Σιάνγκτσι (όπως ο Ίππος) μπορεί να κερδίσει μόνο του, κάτι που δεν γίνεται στο σκάκι! Ο λόγος είναι οι παράγοντες που διαφοροποιούν αποφασιστικά τα δύο παιχνίδια: 1) Το πατ είναι νίκη κι όχι ισοπαλία, 2) Οι Στρατηγοί και οι Φύλακες είναι περιορισμένοι στον μικρό χώρο του παλατιού, και 3) Ένας Στρατηγός μπορεί να αποκόψει από μόνος του τον αντίπαλο Στρατηγό από μια ολόκληρη στήλη.
Θα δώσουμε ελάχιστα ενδεικτικά παραδείγματα:


Στο παραπάνω διάγραμμα ένα και μόνο πιόνι κερδίζει! Τα κόκκινα παίζουν 1. ε8+ Ρδ9 (ή Ρζ9) 2. Ρε1 πατ και 1-0!


Το Άρμα κερδίζει εύκολα τους δύο Ελέφαντες. 1. Ρε0 (απειλώντας Πχη9) Ρδ8 (το 1...Ρζ8 χάνει αμέσως με 2. Πχε8) 2. Πη8+ Ρδ7 3. Πε8 Εγ5 4. Πε2 και 5. Πδ2 ματ


Το Άλογο κερδίζει με τη βοήθεια του πατ! 1. Ιε6+ Ρδ7 (αν 1...Ρδ9 2. Ιγ7+ κερδίζοντας τον Φύλακα) 2. Ιη7 Φζ7 3. Ιζ5 Φε8 4. Ιδ6 Φζ9 (ή Φδ9) 5. Ιβ7 Φε8 6. Ιγ9+ Ρδ8 7. Ιχε8 Ρδ7 (ή Ρδ9) 8. Ιδ6 Ρδ8 9. Ιβ7+ Ρδ7 (ή Ρδ9) 10. Ρε1 πατ και 1-0!

Βιβλιογραφία και σελίδες Internet
1) David Hooper και Kenneth Whyld, The Oxford Companion to Chess, Oxford University Press 1992
2) D. B. Pritchard, The Encyclopedia of Chess Variants, Games & Puzzles Publications 1994
3) Meng Li Guo και Li Zhong Jian, The Endgame Technique, 1990
4) Tu Jing Ming, Victories All The Way, 1991
5) Asian Xiangqi Federation
6) World Xiangqi Federation
7) Άρθρο στην Wikipedia

Τετάρτη 5 Νοεμβρίου 2008

Η ομορφιά στο έργο του Πιερ Ραζέρ


Σκάκι, λάμπα και πύργος από τραπουλόχαρτα

Ένας καλλιτέχνης που θεωρεί ότι ο πίνακας ζωγραφικής δεν πρέπει απλώς να αναπαριστά όμορφα πράγματα, πρέπει κι ο ίδιος να είναι ένα όμορφο πράγμα. Αυτός είναι ο Γάλλος ζωγράφος Πιερ Ραζέρ (Pierre Raser, 1953- ), το έργο του οποίου είναι εύκολα αναγνωρίσιμο χάρη στην κομψότητα, την καθαρότητα της πινελιάς του και τη σχεδόν φωτογραφική απεικόνιση της πραγματικότητας. Ένα έργο που ακτινοβολεί από ποιητικότητα και συγκίνηση.


Κομψή τοποθέτηση

Τρίτη 4 Νοεμβρίου 2008

Η μικρότερη δύναμη

Αν είχατε την παρακάτω θέση, τι θα παίζατε με τα Λευκά; Φυσικά 1. η8=Β, σωστά; Η κίνηση αυτή κερδίζει γρήγορα. Κι όμως, αν δεν κάνετε προαγωγή σε Βασίλισσα κερδίζετε γρηγορότερα! Λοιπόν;
Η ιδέα της υποπροαγωγής σε ένα πρόβλημα του Pauly.

Πρόβλημα του Wolfgang Pauly, Deutsche Schachzeitung, 1905

Τα Λευκά κάνουν ματ σε 3 κινήσεις

Δευτέρα 3 Νοεμβρίου 2008

Διασυλλογικά Νεανικά Πρωταθλήματα Αττικής 2008-Αποτελέσματα τελικής φάσης

Μέσα στο τριήμερο 31 Οκτωβρίου-2 Νοεμβρίου έγιναν στην αίθουσα του Πνευματικού Κέντρου Δήμου Ελληνικού οι αγώνες της τελικής φάσης των Διασυλλογικών Νεανικών Πρωταθλημάτων Αττικής 2008.
Πρωταθλήτρια στον όμιλο Παίδων (μέχρι 16 ετών) ήταν η ομάδα του Φυσιολάτρη Νίκαιας και στον όμιλο Παμπαίδων (μέχρι 12 ετών) η ομάδα του Φ.Ο.Ν. Ηρακλείου.
Τα αποτελέσματα:

Όμιλος Παίδων (-16 ετών)

Παρασκευή 31 Οκτωβρίου
Θέσεις 1-8
Φυσιολάτρης Νίκαιας-Σ.Μ.Α.Ο. Καισαριανής 5,5-0
Φ.Ο.Ν. Ηρακλείου-Α.Ο. Ζήνων Γλυφάδας 4,5-1,5
Πνευματική Στέγη Περιστερίου-Σ.Ο. Αιγάλεω 3,5-2,5
Α.Ο. Κηφησιάς-Γ.Α.Σ. Χολαργού 3-3 (6-0 σε δεκαπεντάλεπτες παρτίδες)

Σάββατο 1 Νοεμβρίου
Θέσεις 1-4
Α.Ο. Κηφησιάς-Φυσιολάτρης Νίκαιας 1-5
Πνευματική Στέγη Περιστερίου-Φ.Ο.Ν. Ηρακλείου 3-3 (2-4)
Θέσεις 5-8
Γ.Α.Σ. Χολαργού-Σ.Μ.Α.Ο. Καισαριανής 2-4
Α.Ο. Ζήνων Γλυφάδας-Σ.Ο. Αιγάλεω 1,5-4,5

Κυριακή 2 Νοεμβρίου
Θέσεις 1-2
Φ.Ο.Ν. Ηρακλείου-Φυσιολάτρης Νίκαιας 2-4
Θέσεις 3-4
Α.Ο. Κηφησιάς-Πνευματική Στέγη Περιστερίου 3-3 (1-5)
Θέσεις 5-6
Σ.Μ.Α.Ο. Καισαριανής-Σ.Ο. Αιγάλεω 1-5
Θέσεις 7-8
Α.Ο. Ζήνων Γλυφάδας-Γ.Α.Σ. Χολαργού 3,5-2,5

Όμιλος Παμπαίδων (-12 ετών)

Παρασκευή 31 Οκτωβρίου
Θέσεις 1-8
Φυσιολάτρης Νίκαιας-Σ.Ο. Καλλιθέας 3,5-2,5
Φ.Ο.Ν. Ηρακλείου-Εστία Νέας Σμύρνης 4,5-1,5
Σ.Ο. Αιγάλεω-Σκακιστική Επικοινωνία 3,5-2,5
Α.Ο. Παραδείσου Αμαρουσίου-Α.Σ. Παπάγου 3-3 (0-6)

Σάββατο 1 Νοεμβρίου
Θέσεις 1-4
Α.Σ. Παπάγου-Φυσιολάτρης Νίκαιας 2-4
Σ.Ο. Αιγάλεω-Φ.Ο.Ν. Ηρακλείου 1,5-4,5
Θέσεις 5-8
Σ.Ο. Καλλιθέας-Α.Ο. Παραδείσου Αμαρουσίου 3-3 (2,5-3,5)
Σκακιστική Επικοινωνία-Εστία Νέας Σμύρνης 3,5-2,5

Κυριακή 2 Νοεμβρίου
Θέσεις 1-2
Φυσιολάτρης Νίκαιας-Φ.Ο.Ν. Ηρακλείου 2-4
Θέσεις 3-4
Α.Σ. Παπάγου-Σ.Ο. Αιγάλεω 3-3 (3-3)
Θέσεις 5-6
Α.Ο. Παραδείσου Αμαρουσίου-Σκακιστική Επικοινωνία 2,5-3,5
Θέσεις 7-8
Εστία Νέας Σμύρνης-Σ.Ο. Καλλιθέας 2-4

Κυριακή 2 Νοεμβρίου 2008

Ένας άνθρωπος για όλες τις εποχές-Φωτοκουίζ

Η πρώτη από τις παρακάτω φωτογραφίες τραβήχτηκε στο Αλικάντε της Ισπανίας το 1934 και η δεύτερη περίπου 70 χρόνια αργότερα. Και στις δύο φωτογραφίες ο άντρας που δίνει το σιμουλτανέ είναι ο ίδιος! Μια απόδειξη ότι το σκάκι δεν έχει ηλικία.
Το σημερινό φωτοκουίζ πρέπει να είναι εύκολο, ιδιαίτερα για όσους είχαν δει τη συγκεκριμένη ανάρτηση στις αρχές του χρόνου, στην προηγούμενη "έκδοση" του ιστολογίου. Έτσι κι αλλιώς ο γκρανμαίτρ είναι πασίγνωστος.



Σάββατο 1 Νοεμβρίου 2008

Οι ήρωες του Ντίσνεϋ σε γραμματόσημα

Από το πολύπαθο Κογκό μάς έρχονται οι παρακάτω συλλογές γραμματοσήμων που απεικονίζουν ήρωες του Ντίσνεϋ να παίζουν σκάκι.