Δυο μεγάλοι αντίπαλοι μιας περασμένης εποχής. Αλλά όχι αντίπαλοι στο σκάκι, αν και, καθώς μας λένε τα χρονικά, ο πρώτος γνώριζε να παίζει και έπαιζε με πάθος. Ποιοι είναι;
Γηγενής δυνάστης εναντίον ξενόφερτου αυτόκλητου «εκπολιτιστή»
Απάντηση με ερώτηση : Μήπως κορυφαίος αργεντίνος αριστερόχειρ βάρδος είχε το ίδιο όνομα με τον εξ ευωνύμων; Και μήπως ο εκ δεξιών απεικονιζόταν στο χιλιάρικο του (εκτός κυκλοφορίας τώρα) χαρτονομίσματος της χώρας του;
Μπερδεγουέι : Εξαιρετικά επιμελημένο ιστολόγιο, με πλουσιότατη και πρωτότυπη ύλη. ¡Felicitaciones!
Aν,οπως υποθετω,οι δυο εικονιζομενοι εμπλεκονται αμεσα με την ελευση της σοκολατας στην Ευρωπη,φανατικος σκακιστης ηταν ο λατρης της σοκολατας,η αυτος που καταλαβε την εμπορικη της αξια;Μπερδευτηκα..
@ Ηλίας : Πράγματι, καλό θα ήταν. Έχω άφθονο σχετικό υλικό, αλλά περιορισμένο –αυτή την εποχή- χρόνο. Εντούτοις, αν έχω δυο-τρεις εβδομάδες τράτο, μπορώ ίσως να επιχειρήσω να σκαρώσω κάτι.
@ Παναγιώτης : Πάντως, Μαραντόνα και Δυνάστης έχουν το ίδιο τουπέ : το σαγόνι σε γωνία 45 μοιρών από το επίπεδο του ορίζοντα :-)
@ Μέτοικος : Ο λάτρης της σοκολάτας· υπάρχει μάλιστα και φερώνυμο άνοιγμα, περισσότερο γνωστό με το όνομα τσέχου γκρανμαίτρ και διακεκριμένου συνθέτη προβλημάτων. Μια κρίσιμη βαριάντα του επίμαχου ανοίγματος θυμίζει τη θυσία όλων των πιονιών του υποψήφιου μικρού ροκέ του λευκού στο Γκαμπί Κέννινχαμ : 1.ε4 ε5 2.ζ4 εζ4 3.Ιζ3 Αε7 4.Αγ4 Αθ4+ 5.η3 ζη3 6.0-0 ηθ2+ 7.Ρθ1!
Βεβαια με τετοιο παθος που ειχε με τις θυσιες ο συγκεκριμενος πολιτισμος,σε ποιο αλλο ανοιγμα θα εδινε το ονομα του ο δυναστης του; Αν και συνηθως προτιμουσαν να θυσιαζουν τους αντιπαλους..
Να δούμε λίγο την κύρια βαριάντα του επίμαχου ανοίγματος; Λοιπόν. 1.ε4 ζ5?! 2.εxζ5 θ5!! 3.δ4 Ιζ6 4.γ4 δ5 5.Αδ3 δxγ4 6.Βα4+ Ιγ6 (τα θαυμαστικά είναι του Mario Valverde López.)
Τίποτα παρτίδες ελλήνων παιχτών με αυτό; Καμιά παρτίδα στα μουλωχτά ανάμεσα στον Παπασταυρόπουλο και τον Φροσινό;
Αφού αποκαλύφθηκε το άνοιγμα : ο τσέχος που έδωσε το όνομά του στο γκαμπί 1.ε4 ζ5 είναι ο 'Ολντρζιχ Ντούρας (Oldřich Duras)· έπαιξε και σχετικό ματς επίδειξης τριών παρτίδων με τον Όσσιπ Μπερνστάιν. Η βαριάντα στην οποία αναφερόμουν είναι η 1.ε4 ζ5 2.εζ5 Ρζ7 3.Βθ5+ η6 4.ζη6+ Ρη7 5.ηθ7.
Μια γνωστή από την εποχή του Γκρέκο μινιατούρα στην οποία πάλι το πιόνι ε4 κόβει τα πιόνια ζ, η, θ είναι : 1.ε4 β6 2.δ4 Αβ7 3.Αδ3 ζ5 4.εζ5 Α:η2 5.Βθ5+ η6 6.ζη6 Ιζ6 (σωστό είναι 6…Αη7) 7.ηθ7+ Ι:θ5 8.Αη6 ματ.
Καλά λοιπόν, θα επιχειρήσω να σκαρώσω κάτι μέχρι το παράλλο Σάββατο και, αν μείνω ικανοποιημένος, αποστέλλω προσχέδιο για τα περαιτέρω. Ας το δω σαν αφορμή να φρεσκάρω τα παραμελημένα ισπανικά μου και σαν ευκαιρία να ξανακούσω αγαπημένους ήχους.
Για να είμαι ειλικρινής, περίμενα να έχει βρει τους δύο του κουίζ και ο Παναγιώτης· οι καθοδηγητικές ενδείξεις ήσαν αρκετές. Δεν πειράζει, μπορεί να μας εκπλήξει ευχάριστα με κανένα διήγημα, γιατί όχι και μυθιστόρημα, που να διαδραματίζεται στην Ταουαντινσούγιου το 1533 :-)
Σε συνέχεια του προηγούμενου σχολίου του Καλοπροαίρετου θα πετάξω κι εγώ έναν "πόντο": Ξέρει κανείς τι σκάκι έπαιζαν (αν έπαιζαν) οι Ναϊτες ιππότες; Ή οι ιππότες της Μάλτας;
@ΚΛΠ Αφού ρε συ ΚΛΠ, δεν τους αναγνώρισα. Λέει πως ο Αζτέκος, Ίνκα, ξερωγωτί, έπαιζε σκάκι. Είναι δυνατόν; Από ποιον το έμαθε, από τον πατήρ Μποκανέγκρα, ριψοκίνδυνο λεγάτο και ακάματο πιονιέρο του υπερπόντιου εκχριστιανισμού;
Εκτός κι αν το σκάκι το έπαιζε ο τύπος με το κολάρο (ασφαλώς γαλαζοαίματος και αιμορροφιλικός), οπότε θα είχε κάποιο νόημα να ψάξω στους ένθεους απογόνους του Κάρολου Κουίντου ή έστω σε κάποιο γονιδιακό αψβουργικό παρακλάδι -ακόμα και πριν τον πατριάρχη της Ισπανογερμανικής πρόσμειξης.
@Ηλιά Άκου ερώτηση! Φυσικά και ξέρω τι σκάκι έπαιζαν οι Ναϊτες και οι Ιωαννίτες! (Για τα μπάζα). Αλλά ας μην ξεχνάμε πως το σκάκι εκείνη την εποχή το έπαιζαν οι αργόσχολοι που ήθελαν να... κουτουπώσουν καμιά δεσποσύνη, ενώ σήμερα το παίζουν οι αργόσχολοι που δεν έχουν την παραμικρή ελπίδα να... πλαγιοκοπήσουν κανενός είδους δεσποσύνη (ενίοτε και λόγω έλλειψης του είδους).
Άντε, φτου και βγαίνω, να δούμε ποιοι είναι οι μαιτρ...
Χμμ, γαλαζοαίματος, όχι. Μετά βέβαια ανταμείφθηκε για τα… ανδραγαθήματά του με τον τίτλο του Μαρκησίου.
Όσο για το από ποιον έμαθε σκάκι ο Δυνάστης, η απάντηση είναι : από τον δεσμώτη του! Στην εκδοχή που γνωρίζω, ο «εκπολιτιστής» έμαθε ισπανικά και σκάκι στον Δυνάστη στη διάρκεια της αιχμαλωσίας του δεύτερου, εν αναμονή της συγκέντρωσης των λύτρων.
Δεν είχε και πολύ αυστηρό κώδικα τιμής : εμ πήρε λύτρα όλο το ΑΕΠ της Ταουαντινσούγιου που λέγαμε, εμ έκαψε στην πυρά τον Δυνάστη. Ούτε τη χάρη να τον εκτελέσει με σπαθί δεν του έκανε.
Στο μερτικό του έπεσαν 250 κιλά χρυσάφι συν 250 κιλά ασήμι, χώρια ο θρόνος. Κιλά, όχι ουγγιές και ψιλολόγια. Ιδεολόγος ο κύριος…
Θα συμφωνησω με τον Παναγιωτη.Οτι ξερουμε,προερχεται απο την μερια των "εκπολιτιστων",και το να το παιρνουμε τοις μετρητοις,ειναι σαν να εμπιστευομαστε τους Αμερικανους για να μαθουμε τι γινεται σε Ιρακ- Αφγανισταν.Ακομα και συμφωνα με τις δικες τους εξιστορησεις η "γνωριμια" δεσμωτη-δυναστη δεν κρατησε παρα μερικους μηνες,και ετσι θα ηταν απιθανο να προλαβε να γινει ισχυρος σκακιστης..Πιο πιθανο το βρισκω,ο δεσμωτης,μεσα στην υπεροψια του, να εμεινε καταπληκτος απο το οτι ο "ιθαγενης" μπορουσε να κατανοησει τους κανονες και να παιξει μια παρτιδα.. Οσο για τον θανατο του δυναστη,οι δεσμωτες ισχυριζονται οτι τον σκοτωσαν οι δικοι του υπηκοοι, οταν προσπαθησε να κατευνασει μια εξεγερση που ειχε ξεσπασει εναντιον των κατακτητων.Σε μια πιο γκροτεσκα εκδοχη ο δεσμωτης τον εκτελεσε ο ιδιος χυνωντας λιωμενο χρυσο στον λαιμο του..
Η άποψη του Don Ata για τον νικητή του Βιετνάμ με την προφορά της dialecto rioplatense
Σε συνέχεια αυτών που γράφει ο Μέτοικος για το ποιος και πώς γράφει την ιστορία, μια στροφή από το Basta ya του Αταουάλπα Γιουπάνκι, στη μοναδική ίσως σύνθεσή του που η συνήθως ηδύφωνη κιθάρα του ακούγεται οργισμένη και η συνήθως πράα φωνή του ακούγεται αγανακτισμένη :
¿Quién ha ganado la guerra en los montes del Viet-Nam? El guerrillero en su tierra Y el yanqui en el cinema.
Από φωνολογική άποψη, δεν μπορώ να μην παρατηρήσω τον διπλό zheísmo στο guerrillero.
Για να μη γκρινιάζει (με το δίκιο του) ο Παναγιώτης: Αριστερά είναι ο Αταουάλπα (Atahualpa, 1497-1533), 13ος και τελευταίος αυτοκράτορας Ίνκα, και δεξιά ο διαβόητος κατακτητής του Περού Φρανθίσκο Πιθάρο (Francisco Pizarro, 1476-1541).
Πικρη μας βγηκε η σοκολατα! Θα ομολογησω:Οταν ακουω Αργεντινος βαρδος το μυαλο μου παει στον Gardel,ολοι οι υπολοιποι μου ειναι αγνωστοι,και ετσι αντιπαρηλθα αυτο το στοιχειο(οι πιθανοτητες να ελεγαν καποιο Ινδιανο ηγεμονα Carlos,γυρω στα 1500,μου φανηκαν απειροελαχιστες). Επηρεασμενος απο ενα γραμμα του Cortes στον βασιλια του,οπου περιγραφει την αυλη ενος απο τα παλατια του Montezuma, παρομοιαζοντας το με σκακιερα, υπεθεσα οτι σ'αυτους αναφεροταν η αναρτηση. Το αστειο ειναι,οτι αν εξαιρεσεις το κομματι με τον τροπο θανατου του Atahualpa,στραγγαλισμος κατα την Wikipedia-και το μπερδεμα με την σοκολατα,που εχει να κανει με τους Αζτεκους,ο Cortes δημιουργησε φυτειες κακαο σ'ολη την Καραϊβικη-τα υπολοιπα σχολια μια χαρα στεκονται(μεχρι και η μορφη του Μοntezuma υπαρχει σε παλιο μεξικανικο χιλιαρικο)! Ωρα ειναι να ανοιξει και εδω καμμια βαθυστοχαστη συζητηση για την επαναληψη και τις συμπτωσεις που παρουσιαζονται στην ιστορια..
Περί βάρδων, περί Γαρδέλ, και περί Ελενών Δήμου και Πέτα
@ Μέτοικος :
Βάρδος, τουλάχιστον στην αρχική του έννοια, [αντιλαμβάνομαι ότι] είναι κάτι σαν τον ισλανδό σκάλδο ή τον δικό μας ραψωδό ή, για να μιλήσουμε με ονόματα, κάτι σαν τον γαλάτη Κακοφωνίξ :-), που γράφει στίχους και μουσική και τα απαγγέλλει με συνοδεία οργάνου (συνήθως κιθάρα –ή τσαράνγκο αν μιλάμε για το αλτιπλάνο–, λύρα –η αρχαία, που παιζόταν με τα δάχτυλα–, λύρα –η σύγχρονη, που παίζεται με δοξάρι-, και ο συγγενής της ποντιακός κεμεντζές) που παίζει ο ίδιος. Άρα, με τη στενή έννοια του όρου, ο Γιουπάνκι είναι βάρδος, ενώ ο Γαρδέλ όχι: ολόκληρο τάγμα από βιολιά, μπαντονεόν και λοιπά συμπράγκαλα είχε για συνοδεία :-), χώρια ότι η θεματολογία των δύο ήταν πολύ διαφορετική.
Βέβαια, στις μέρες μας ο όρος έχει διασταλεί. Π.χ., η εξαιρετική –και μακροβιότατη– ραδιοφωνική εκπομπή του αείμνηστου Πάνου Γεραμάνη «Λαϊκοί βάρδοι» (και η άλλη εκπομπή του, «Άσσοι των γηπέδων», ήταν εξίσου αξιόλογη), εκείνη που είχε για σήμα το απίστευτο σόλο μπουζούκι του Δημήτρη Στεργίου, γνωστότερου ως «Μπέμπη», δεν παρουσίαζε μόνο συνθετοστιχοτραγουδιστές, αλλά και όποιους είχαν μόνο μία ή δύο από τις ιδιότητες αυτές· αλλιώς θα είχε κρατήσει μόνο κανένα εξάμηνο και όχι 16 σχεδόν χρόνια.
Περί Γαρδέλ συνέχεια: αργεντίνικο τάνγκο δεν είναι μόνο ο «Καρλίτος». Προσωπικά, σαν φωνή, έκφραση και αίσθημα, περισσότερο μου αρέσει ο Roberto Goyeneche. Και, επειδή τάνγκο τραγουδούσαν και γυναίκες, μνημονεύω ενδεικτικά τη Susana Rinaldi, την Tita Merello και τη Nelly Omar. Όσο για βάρδους, είτε με τη στενή είτε με την ευρεία έννοια, σημειώνω, επίσης ενδεικτικά, τους Edmundo Rivero, Rubén Juárez, Osvaldo Pugliese και Horacio Salgán. Και μείναμε στο αργεντίνικο τάνγκο, και μάλιστα μόνο στους σχετικά παλαιότερους εκπροσώπους του. Πού να επεκταθούμε και σε άλλα μουσικά χωράφια, όπως στο λιγότερο αστικό και περισσότερο φοκλόρ, ή να πάρουμε τα βουνά της κορδιλλιέρας και να βάλουμε στο παιχνίδι και τους μαγικούς ήχους από τους αυλούς και τις άρπες των Άνδεων.
Αχανής η λατινοαμερικάνικη μουσική· για να κάνεις μια επιφανειακή γνωριμία μαζί της, μια ζωή δε φτάνει, που λέει και το άλμπουμ (1991) της Ελένης Δήμου, εκείνο που είχε τα τεράστια τραγούδια Δε με νοιάζει (η ρέγγε μουσική του Σπύρου Πάζιου· σωστά, του κιθαρίστα των Μουσικών Ταξιαρχιών· το επανεκτέλεσε, απαράδεκτα φυσικά, ο Ρόκκος –όχι ο Χοϊδάς, ο Στέλιος) και Εξουσίες (του Τάσου Βουγιατζή, εκείνου με τις Μασέλες, που είχε τραγουδήσει ντουέτο με την Ελένη Πέτα το 1992 τις Μικρές ανήθικες προτάσεις, η οποία Πέτα τραγουδά κι αυτή λάτιν, εμφανίζεται κατά καιρούς με το κουιντέτο TANGartO, και στο τελευταίο άλμπουμ της… Πτου, πάλι ξέφυγα…)
Γηγενής δυνάστης εναντίον ξενόφερτου αυτόκλητου «εκπολιτιστή»
ΑπάντησηΔιαγραφήΑπάντηση με ερώτηση : Μήπως κορυφαίος αργεντίνος αριστερόχειρ βάρδος είχε το ίδιο όνομα με τον εξ ευωνύμων; Και μήπως ο εκ δεξιών απεικονιζόταν στο χιλιάρικο του (εκτός κυκλοφορίας τώρα) χαρτονομίσματος της χώρας του;
Μπερδεγουέι : Εξαιρετικά επιμελημένο ιστολόγιο, με πλουσιότατη και πρωτότυπη ύλη. ¡Felicitaciones!
Μαραντόνα; όχι.. Αρντίλες; όχι...
ΑπάντησηΔιαγραφήΩ! συγγνώμη, αριστερόχειρ είπατε!
@ καλοπροαίρετος:
ΑπάντησηΔιαγραφή¡Muchísimas gracias! Όσο για τον Αργεντινό βάρδο που αναφέρεις, δεν θα ήταν άσχημο να γράψουμε κάτι, ή εδώ ή στο άλλο ιστολόγιο.
@ Παναγιώτης Κονιδάρης:
Για τον Αρντίλες δεν θυμάμαι, ο Μαραντόνα όμως ήταν άπαιχτος και με το δεξί χέρι.
Aν,οπως υποθετω,οι δυο εικονιζομενοι εμπλεκονται αμεσα με την ελευση της σοκολατας στην Ευρωπη,φανατικος σκακιστης ηταν ο λατρης της σοκολατας,η αυτος που καταλαβε την εμπορικη της αξια;Μπερδευτηκα..
ΑπάντησηΔιαγραφήΟ Δυνάστης ήταν και γκαμπάκιας!
ΑπάντησηΔιαγραφή@ Ηλίας : Πράγματι, καλό θα ήταν. Έχω άφθονο σχετικό υλικό, αλλά περιορισμένο –αυτή την εποχή- χρόνο. Εντούτοις, αν έχω δυο-τρεις εβδομάδες τράτο, μπορώ ίσως να επιχειρήσω να σκαρώσω κάτι.
@ Παναγιώτης : Πάντως, Μαραντόνα και Δυνάστης έχουν το ίδιο τουπέ : το σαγόνι σε γωνία 45 μοιρών από το επίπεδο του ορίζοντα :-)
@ Μέτοικος : Ο λάτρης της σοκολάτας· υπάρχει μάλιστα και φερώνυμο άνοιγμα, περισσότερο γνωστό με το όνομα τσέχου γκρανμαίτρ και διακεκριμένου συνθέτη προβλημάτων. Μια κρίσιμη βαριάντα του επίμαχου ανοίγματος θυμίζει τη θυσία όλων των πιονιών του υποψήφιου μικρού ροκέ του λευκού στο Γκαμπί Κέννινχαμ : 1.ε4 ε5 2.ζ4 εζ4 3.Ιζ3 Αε7 4.Αγ4 Αθ4+ 5.η3 ζη3 6.0-0 ηθ2+ 7.Ρθ1!
Βεβαια με τετοιο παθος που ειχε με τις θυσιες ο συγκεκριμενος πολιτισμος,σε ποιο αλλο ανοιγμα θα εδινε το ονομα του ο δυναστης του;
ΑπάντησηΔιαγραφήΑν και συνηθως προτιμουσαν να θυσιαζουν τους αντιπαλους..
Να δούμε λίγο την κύρια βαριάντα του επίμαχου ανοίγματος; Λοιπόν.
ΑπάντησηΔιαγραφή1.ε4 ζ5?! 2.εxζ5 θ5!! 3.δ4 Ιζ6 4.γ4 δ5 5.Αδ3 δxγ4 6.Βα4+ Ιγ6 (τα θαυμαστικά είναι του Mario Valverde López.)
Τίποτα παρτίδες ελλήνων παιχτών με αυτό; Καμιά παρτίδα στα μουλωχτά ανάμεσα στον Παπασταυρόπουλο και τον Φροσινό;
Περιμένω τις αναλύσεις σας και τις προτάσεις σας.
Το πιόνι ε4 παίζει πάκμαν
ΑπάντησηΔιαγραφήΑφού αποκαλύφθηκε το άνοιγμα : ο τσέχος που έδωσε το όνομά του στο γκαμπί 1.ε4 ζ5 είναι ο 'Ολντρζιχ Ντούρας (Oldřich Duras)· έπαιξε και σχετικό ματς επίδειξης τριών παρτίδων με τον Όσσιπ Μπερνστάιν. Η βαριάντα στην οποία αναφερόμουν είναι η 1.ε4 ζ5 2.εζ5 Ρζ7 3.Βθ5+ η6 4.ζη6+ Ρη7 5.ηθ7.
Μια γνωστή από την εποχή του Γκρέκο μινιατούρα στην οποία πάλι το πιόνι ε4 κόβει τα πιόνια ζ, η, θ είναι : 1.ε4 β6 2.δ4 Αβ7 3.Αδ3 ζ5 4.εζ5 Α:η2 5.Βθ5+ η6 6.ζη6 Ιζ6 (σωστό είναι 6…Αη7) 7.ηθ7+ Ι:θ5 8.Αη6 ματ.
@ καλοπροαίρετος: Έχεις όσο τράτο χρειαστείς. Δεν πιεζόμαστε. Πώς θα σου φαινόταν να το στείλεις στην Galeria Hispanica?
ΑπάντησηΔιαγραφήΤελικά τι λέτε, να πούμε ποιοι είναι αυτοί οι δύο;
Συνεργασία για τον Don Ata; A ver…
ΑπάντησηΔιαγραφήΚαλά λοιπόν, θα επιχειρήσω να σκαρώσω κάτι μέχρι το παράλλο Σάββατο και, αν μείνω ικανοποιημένος, αποστέλλω προσχέδιο για τα περαιτέρω. Ας το δω σαν αφορμή να φρεσκάρω τα παραμελημένα ισπανικά μου και σαν ευκαιρία να ξανακούσω αγαπημένους ήχους.
Για να είμαι ειλικρινής, περίμενα να έχει βρει τους δύο του κουίζ και ο Παναγιώτης· οι καθοδηγητικές ενδείξεις ήσαν αρκετές. Δεν πειράζει, μπορεί να μας εκπλήξει ευχάριστα με κανένα διήγημα, γιατί όχι και μυθιστόρημα, που να διαδραματίζεται στην Ταουαντινσούγιου το 1533 :-)
Σε συνέχεια του προηγούμενου σχολίου του Καλοπροαίρετου θα πετάξω κι εγώ έναν "πόντο": Ξέρει κανείς τι σκάκι έπαιζαν (αν έπαιζαν) οι Ναϊτες ιππότες; Ή οι ιππότες της Μάλτας;
ΑπάντησηΔιαγραφήΩπα λεβέντες (μερακλώθηκα)!
ΑπάντησηΔιαγραφήΜε πήραν ξώφαλτσα τα σκάγια σας.
@ΚΛΠ
Αφού ρε συ ΚΛΠ, δεν τους αναγνώρισα. Λέει πως ο Αζτέκος, Ίνκα, ξερωγωτί, έπαιζε σκάκι. Είναι δυνατόν; Από ποιον το έμαθε, από τον πατήρ Μποκανέγκρα, ριψοκίνδυνο λεγάτο και ακάματο πιονιέρο του υπερπόντιου εκχριστιανισμού;
Εκτός κι αν το σκάκι το έπαιζε ο τύπος με το κολάρο (ασφαλώς γαλαζοαίματος και αιμορροφιλικός), οπότε θα είχε κάποιο νόημα να ψάξω στους ένθεους απογόνους του Κάρολου Κουίντου ή έστω σε κάποιο γονιδιακό αψβουργικό παρακλάδι -ακόμα και πριν τον πατριάρχη της Ισπανογερμανικής πρόσμειξης.
@Ηλιά
Άκου ερώτηση! Φυσικά και ξέρω τι σκάκι έπαιζαν οι Ναϊτες και οι Ιωαννίτες! (Για τα μπάζα).
Αλλά ας μην ξεχνάμε πως το σκάκι εκείνη την εποχή το έπαιζαν οι αργόσχολοι που ήθελαν να... κουτουπώσουν καμιά δεσποσύνη, ενώ σήμερα το παίζουν οι αργόσχολοι που δεν έχουν την παραμικρή ελπίδα να... πλαγιοκοπήσουν κανενός είδους δεσποσύνη (ενίοτε και λόγω έλλειψης του είδους).
Άντε, φτου και βγαίνω, να δούμε ποιοι είναι οι μαιτρ...
Από μπέσα, ιτς ο Μαρκήσιος…
ΑπάντησηΔιαγραφή@ Παναγιώτης :
Χμμ, γαλαζοαίματος, όχι. Μετά βέβαια ανταμείφθηκε για τα… ανδραγαθήματά του με τον τίτλο του Μαρκησίου.
Όσο για το από ποιον έμαθε σκάκι ο Δυνάστης, η απάντηση είναι : από τον δεσμώτη του! Στην εκδοχή που γνωρίζω, ο «εκπολιτιστής» έμαθε ισπανικά και σκάκι στον Δυνάστη στη διάρκεια της αιχμαλωσίας του δεύτερου, εν αναμονή της συγκέντρωσης των λύτρων.
Δεν είχε και πολύ αυστηρό κώδικα τιμής : εμ πήρε λύτρα όλο το ΑΕΠ της Ταουαντινσούγιου που λέγαμε, εμ έκαψε στην πυρά τον Δυνάστη. Ούτε τη χάρη να τον εκτελέσει με σπαθί δεν του έκανε.
Στο μερτικό του έπεσαν 250 κιλά χρυσάφι συν 250 κιλά ασήμι, χώρια ο θρόνος. Κιλά, όχι ουγγιές και ψιλολόγια. Ιδεολόγος ο κύριος…
Θα συμφωνησω με τον Παναγιωτη.Οτι ξερουμε,προερχεται απο την μερια των "εκπολιτιστων",και το να το παιρνουμε τοις μετρητοις,ειναι σαν να εμπιστευομαστε τους Αμερικανους για να μαθουμε τι γινεται σε Ιρακ- Αφγανισταν.Ακομα και συμφωνα με τις δικες τους εξιστορησεις η "γνωριμια" δεσμωτη-δυναστη δεν κρατησε παρα μερικους μηνες,και ετσι θα ηταν απιθανο να προλαβε να γινει ισχυρος σκακιστης..Πιο πιθανο το βρισκω,ο δεσμωτης,μεσα στην υπεροψια του, να εμεινε καταπληκτος απο το οτι ο "ιθαγενης" μπορουσε να κατανοησει τους κανονες και να παιξει μια παρτιδα..
ΑπάντησηΔιαγραφήΟσο για τον θανατο του δυναστη,οι δεσμωτες ισχυριζονται οτι τον σκοτωσαν οι δικοι του υπηκοοι, οταν προσπαθησε να κατευνασει μια εξεγερση που ειχε ξεσπασει εναντιον των κατακτητων.Σε μια πιο γκροτεσκα εκδοχη ο δεσμωτης τον εκτελεσε ο ιδιος χυνωντας λιωμενο χρυσο στον λαιμο του..
Η άποψη του Don Ata για τον νικητή του Βιετνάμ με την προφορά της dialecto rioplatense
ΑπάντησηΔιαγραφήΣε συνέχεια αυτών που γράφει ο Μέτοικος για το ποιος και πώς γράφει την ιστορία, μια στροφή από το Basta ya του Αταουάλπα Γιουπάνκι, στη μοναδική ίσως σύνθεσή του που η συνήθως ηδύφωνη κιθάρα του ακούγεται οργισμένη και η συνήθως πράα φωνή του ακούγεται αγανακτισμένη :
¿Quién ha ganado la guerra
en los montes del Viet-Nam?
El guerrillero en su tierra
Y el yanqui en el cinema.
Από φωνολογική άποψη, δεν μπορώ να μην παρατηρήσω τον διπλό zheísmo στο guerrillero.
Για να μη γκρινιάζει (με το δίκιο του) ο Παναγιώτης:
ΑπάντησηΔιαγραφήΑριστερά είναι ο Αταουάλπα (Atahualpa, 1497-1533), 13ος και τελευταίος αυτοκράτορας Ίνκα, και δεξιά ο διαβόητος κατακτητής του Περού Φρανθίσκο Πιθάρο (Francisco Pizarro, 1476-1541).
Πικρη μας βγηκε η σοκολατα!
ΑπάντησηΔιαγραφήΘα ομολογησω:Οταν ακουω Αργεντινος βαρδος το μυαλο μου παει στον Gardel,ολοι οι υπολοιποι μου ειναι αγνωστοι,και ετσι αντιπαρηλθα αυτο το στοιχειο(οι πιθανοτητες να ελεγαν καποιο Ινδιανο ηγεμονα Carlos,γυρω στα 1500,μου φανηκαν απειροελαχιστες).
Επηρεασμενος απο ενα γραμμα του Cortes στον βασιλια του,οπου περιγραφει την αυλη ενος απο τα παλατια του Montezuma, παρομοιαζοντας το με σκακιερα, υπεθεσα οτι σ'αυτους αναφεροταν η αναρτηση.
Το αστειο ειναι,οτι αν εξαιρεσεις το κομματι με τον τροπο θανατου του Atahualpa,στραγγαλισμος κατα την Wikipedia-και το μπερδεμα με την σοκολατα,που εχει να κανει με τους Αζτεκους,ο Cortes δημιουργησε φυτειες κακαο σ'ολη την Καραϊβικη-τα υπολοιπα σχολια μια χαρα στεκονται(μεχρι και η μορφη του Μοntezuma υπαρχει σε παλιο μεξικανικο χιλιαρικο)!
Ωρα ειναι να ανοιξει και εδω καμμια βαθυστοχαστη συζητηση για την επαναληψη και τις συμπτωσεις που παρουσιαζονται στην ιστορια..
Περί βάρδων, περί Γαρδέλ, και περί Ελενών Δήμου και Πέτα
ΑπάντησηΔιαγραφή@ Μέτοικος :
Βάρδος, τουλάχιστον στην αρχική του έννοια, [αντιλαμβάνομαι ότι] είναι κάτι σαν τον ισλανδό σκάλδο ή τον δικό μας ραψωδό ή, για να μιλήσουμε με ονόματα, κάτι σαν τον γαλάτη Κακοφωνίξ :-), που γράφει στίχους και μουσική και τα απαγγέλλει με συνοδεία οργάνου (συνήθως κιθάρα –ή τσαράνγκο αν μιλάμε για το αλτιπλάνο–, λύρα –η αρχαία, που παιζόταν με τα δάχτυλα–, λύρα –η σύγχρονη, που παίζεται με δοξάρι-, και ο συγγενής της ποντιακός κεμεντζές) που παίζει ο ίδιος. Άρα, με τη στενή έννοια του όρου, ο Γιουπάνκι είναι βάρδος, ενώ ο Γαρδέλ όχι: ολόκληρο τάγμα από βιολιά, μπαντονεόν και λοιπά συμπράγκαλα είχε για συνοδεία :-), χώρια ότι η θεματολογία των δύο ήταν πολύ διαφορετική.
Βέβαια, στις μέρες μας ο όρος έχει διασταλεί. Π.χ., η εξαιρετική –και μακροβιότατη– ραδιοφωνική εκπομπή του αείμνηστου Πάνου Γεραμάνη «Λαϊκοί βάρδοι» (και η άλλη εκπομπή του, «Άσσοι των γηπέδων», ήταν εξίσου αξιόλογη), εκείνη που είχε για σήμα το απίστευτο σόλο μπουζούκι του Δημήτρη Στεργίου, γνωστότερου ως «Μπέμπη», δεν παρουσίαζε μόνο συνθετοστιχοτραγουδιστές, αλλά και όποιους είχαν μόνο μία ή δύο από τις ιδιότητες αυτές· αλλιώς θα είχε κρατήσει μόνο κανένα εξάμηνο και όχι 16 σχεδόν χρόνια.
Περί Γαρδέλ συνέχεια: αργεντίνικο τάνγκο δεν είναι μόνο ο «Καρλίτος». Προσωπικά, σαν φωνή, έκφραση και αίσθημα, περισσότερο μου αρέσει ο Roberto Goyeneche. Και, επειδή τάνγκο τραγουδούσαν και γυναίκες, μνημονεύω ενδεικτικά τη Susana Rinaldi, την Tita Merello και τη Nelly Omar. Όσο για βάρδους, είτε με τη στενή είτε με την ευρεία έννοια, σημειώνω, επίσης ενδεικτικά, τους Edmundo Rivero, Rubén Juárez, Osvaldo Pugliese και Horacio Salgán. Και μείναμε στο αργεντίνικο τάνγκο, και μάλιστα μόνο στους σχετικά παλαιότερους εκπροσώπους του. Πού να επεκταθούμε και σε άλλα μουσικά χωράφια, όπως στο λιγότερο αστικό και περισσότερο φοκλόρ, ή να πάρουμε τα βουνά της κορδιλλιέρας και να βάλουμε στο παιχνίδι και τους μαγικούς ήχους από τους αυλούς και τις άρπες των Άνδεων.
Αχανής η λατινοαμερικάνικη μουσική· για να κάνεις μια επιφανειακή γνωριμία μαζί της, μια ζωή δε φτάνει, που λέει και το άλμπουμ (1991) της Ελένης Δήμου, εκείνο που είχε τα τεράστια τραγούδια Δε με νοιάζει (η ρέγγε μουσική του Σπύρου Πάζιου· σωστά, του κιθαρίστα των Μουσικών Ταξιαρχιών· το επανεκτέλεσε, απαράδεκτα φυσικά, ο Ρόκκος –όχι ο Χοϊδάς, ο Στέλιος) και Εξουσίες (του Τάσου Βουγιατζή, εκείνου με τις Μασέλες, που είχε τραγουδήσει ντουέτο με την Ελένη Πέτα το 1992 τις Μικρές ανήθικες προτάσεις, η οποία Πέτα τραγουδά κι αυτή λάτιν, εμφανίζεται κατά καιρούς με το κουιντέτο TANGartO, και στο τελευταίο άλμπουμ της… Πτου, πάλι ξέφυγα…)